گاهی ما مجبوریم از کسی که دوستش داریم دور باشیم؛ شاید به خاطر کار یا سفر، شاید هم فقط برای مدتی کوتاه. پیام‌ها، تماس‌های تصویری، شبکه‌های اجتماعی و اپلیکیشن‌ها می‌توانند ما را نزدیک نگه دارند. اما هیچ‌کدام از این ابزارها نمی‌توانند جای حضور واقعی را بگیرند. تحقیقات نشان می‌دهد که میانجیگری بیش از حد تکنولوژی می‌تواند عشق را به تجربه‌ای «کم‌ارزش» تبدیل کند، در مقایسه با بودن در مکان‌های واقعی مثل خانه. وقتی از فناوری برای ارتباط استفاده می‌کنیم، عشق زنده می‌ماند، اما تجربه‌ای کامل و رضایت‌بخش ایجاد نمی‌شود مگر اینکه واقعاً کنار هم باشیم. مغز و بدن انسان طوری طراحی شده‌اند که به تماس ملموس و نزدیکی فیزیکی پاسخ مثبت می‌دهند. فناوری به ما کمک می‌کند فاصله‌ها را پر کنیم و احساس تنهایی را کاهش دهیم، اما نباید جایگزین بودن واقعی شود. یک رابطه دیجیتال هرچقدر هم صمیمی باشد، هیچ‌وقت جای تجربه مشترک در مکان‌های واقعی را نمی‌گیرد. بودن در کنار هم، لمس کردن، خندیدن با هم، حتی سکوت کردن در یک اتاق مشترک، بخش مهمی از عشق است که هیچ صفحه نمایش و تماس ویدیویی‌ای نمی‌تواند جایگزین آن شود. ما موجوداتی اجتماعی و جسمانی هستیم؛ نیاز داریم کسی را واقعی ببینیم، لمس کنیم و حضور او را حس کنیم. فناوری می‌تواند پل باشد، راهی برای حفظ ارتباط و نگه داشتن امید، اما اصل عشق در همین حضور واقعی است. در همان لحظاتی که کنار هم هستیم، در مکان‌هایی که با هم زندگی می‌کنیم.   دکتر زهره کشاورزمنبع