ایدز بیماری است که می‌تواند در افراد مبتلا به ویروس HIV ایجاد شود. درمان با داروهای ضد رتروویروسی (Retrovirus)، معمولا از ایجاد ایدز در افراد مبتلا به HIV جلوگیری می‌کند. رتروویروس، نوعی از ویروس است که با استفاده از آنزیم وارونویس،‌ دی‌ان‌ای (DNA) خود را از روی آران‌ای (RNA) سلول میزبان می‌سازد.

HIV چیست؟

HIV ویروسی است که به سیستم ایمنی آسیب می‌رساند. HIV درمان نشده، سلول‌های CD4 را که نوعی سلول ایمنی به نام (T) هستند؛ تحت تاثیر قرار می‌دهد و آن‌ها را از بین می‌برد. با گذشت زمان، از آنجایی که HIV، سلول‌های CD4 بیشتری را از بین می‌برد، احتمال ابتلای بدن به انواع بیماری‌ها و سرطان‌ها بیشتر می‌شود.

HIV از طریق مایعات بدن منتقل می شود که عبارتند از:

• خون
• مایع منی
• مایعات واژن و رکتوم (راست روده)
• شیر مادر

از آن‌جایی که اچ‌آی‌وی خود را وارد DNA سلول‌ها می‌کند، تا پایان عمر در بدن باقی می‌ماند. در حال حاضر هیچ دارویی وجود ندارد که HIV را از بدن حذف کند. اگرچه بسیاری از دانشمندان در تلاش برای یافتن آن هستند.

با این حال، با مراقبت‌های پزشکی، از جمله درمانی به نام درمان ضد رتروویروسی، می‌توان HIV را مدیریت کرد و سال‌ها با این ویروس زندگی کرد.

بدون درمان، فرد مبتلا به HIV، احتمالا به یک بیماری جدی به نام سندرم نقص ایمنی اکتسابی، معروف به ایدز مبتلا می‌شود.

در آن مرحله، سیستم ایمنی ضعیف‌تر از آن است که بتواند با موفقیت در برابر سایر بیماری‌ها و عفونت‌ها واکنش نشان دهد.

بدون درمان، امید به زندگی در مراحل پایانی ایدز، حدود ۳ سال است. با درمان ضد رتروویروسی، امید به زندگی می‌تواند تقریبا مشابه فردی باشد که به HIV مبتلا نشده است.

در حال حاضر، حدود ۱/۲ میلیون آمریکایی با HIV زندگی می‌کنند. از هر ۷ نفر، ۱ نفر نمی‌داند که به این ویروس مبتلا است. اچ‌آی‌وی می‌تواند تغییراتی را در سراسر بدن ایجاد کند.

ایدز چیست؟

ایدز بیماری است که می‌تواند در افراد مبتلا به HIV ایجاد شود. این پیشرفته‌ترین مرحله HIV است. داشتن ویروس HIV، الزاما به معنی مبتلا بودن فرد به ایدز نیست.

HIV سلول‌های CD4 را از بین می‌برد. در هر میلی‌متر مکعب بدن بزرگسالان سالم، معمولا بین ۵۰۰ تا ۱۶۰۰ سلول CD4 وجود دارد. فرد مبتلا به HIV، که تعداد CD4 او کمتر از ۲۰۰ عدد در میلی‌متر مکعب باشد، مبتلا به ایدز خواهد بود. بدون درمان، HIV می‌تواند در عرض یک دهه به ایدز تبدیل شود.

در ایدز سیستم ایمنی بدن به شدت در معرض خطر است. این یعنی بدن به قدری ضعیف شده که دیگر نمی‌تواند در برابر بیشتر بیماری‌ها و عفونت‌ها واکنش نشان دهد.

عفونت‌های فرصت طلبی مانند پنومونی پنوموسیستیس جیرووسی، فقط در کسانی با ضعف ایمنی شدید، مانند افراد مبتلا به ایدز رخ می‌دهند.

فرد مبتلا به ایدز در برابر طیف گسترده‌ای از بیماری‌ها آسیب‌پذیر می‌شود، از جمله:

• ذات الریه
• بیماری سل
• بیماری قارچی در دهان یا گلو
• سیتومگالوویروس (CMV)، نوعی ویروس هرپس
• مننژیت کریپتوکوکی (یک بیماری قارچی در مغز)
• توکسوپلاسموز (یک بیماری مغزی ناشی از یک انگل)
• کریپتوسپوریدیوز (وضعیتی که توسط یک انگل روده ایجاد می‌شود.)
• سرطان، از جمله سارکوم کاپوزی (KS) و لنفوم

کاهش امید به زندگی، نتیجه مستقیم خود سندرم نیست. بلکه نتیجه بیماری‌ها و عوارضی است که از ضعیف شدن سیستم ایمنی بدن در اثر ایدز ناشی می‌شود.

علائم اولیه HIV

چند هفته‌ی اول پس از ابتلای یک فرد به HIV، «مرحله حاد عفونت» نامیده می‌شود. برخی افراد ممکن است علامتی نداشته باشند. با این حال، در این دوره، بار ویروسی فرد بسیار زیاد است. بار ویروسی مقدار ویروس HIV است که در جریان خون یافت می‌شود. این یعنی ویروس در این زمان، می‌تواند به راحتی در این مدت به شخص دیگری انتقال یابد. در این مدت، ویروس به سرعت تکثیر می‌شود.

همان‌طور که گفتیم، برخی افراد، در ابتدا هیچ علامتی ندارند. با این حال، بسیاری، علائم را در ماه‌های اول پس از ابتلا به ویروس تجربه می‌کنند. اما اغلب متوجه نمی‌شوند که HIV باعث این علائم شده. دلیلش این است که علائم مرحله‌ی حاد، می‌تواند شبیه آنفولانزا یا سایر ویروس‌های فصلی باشد. مانند:

• تب
• لرز
• تورم غدد لنفاوی
• بدن درد
• بثورات پوستی
• گلو درد
• سردرد
• حالت تهوع
• ناراحتی معده

این علائم ممکن است خفیف تا شدید باشند و از چند روز تا چند هفته ادامه پیدا کنند. از آنجایی که همه‌ی آن‌ها مثل بیماری‌های رایجی همچون آنفولانزا هستند؛ برخی به پزشک مراجعه نمی‌کنند.

علائم HIV می‌تواند از فردی به فرد دیگر متفاوت باشد.

علائم اولیه HIV، معمولا در عرض چند ماه از بین می‌رود. در این زمان، فرد وارد مرحله مزمن یا نهفتگی بالینی HIV می‌شود. این مرحله می‌تواند از چند سال تا چند دهه طول بکشد.

برخی افراد در این مدت هیچ علامتی ندارند، در حالی که برخی دیگر ممکن است علائم کم یا غیر مرتبطی داشته باشند. علائم غیر مرتبط، علامتی است که به یک بیماری یا وضعیت خاص مربوط نمی‌شود و ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• سردرد یا سایر دردها
• تورم غدد لنفاوی
• تب‌های مکرر
• عرق شبانه
• خستگی
• حالت تهوع
• استفراغ
• اسهال
• کاهش وزن
• بثورات پوستی
• عفونت‌های قارچی مکرر دهان یا واژن
• ذات‌الریه
• زونا

HIV در این مدت، (حتی بدون داشتن علائم)، همچنان قابل انتقال است. با این حال، فرد نمی‌داند که HIV دارد مگر اینکه آزمایش بدهد. علائم HIV در این مرحله ممکن است گذرا باشند یا به سرعت پیشرفت کنند. 

با استفاده مداوم از این درمان ضد رتروویروسی، HIV مزمن می‌تواند چندین دهه ادامه داشته باشد. اگر درمان، زود شروع شود؛ احتمالا فرد به ایدز مبتلا نخواهد شد.

آیا راش (ضایعات پوستی) از علائم HIV است؟

بسیاری از افراد مبتلا به HIV، بثورات پوستی را تجربه می‌کنند. راش اغلب یکی از اولین علائم عفونت HIV است. به طور کلی، بثورات HIV، به صورت ضایعات متعدد قرمز رنگ که صاف و برجسته هستند؛ ظاهر می‌شوند.

بثورات مربوط به HIV

اچ‌آی‌وی باعث می‌شود فرد بیشتر به مشکلات پوستی مبتلا شود. زیرا این ویروس سلول‌های سیستم ایمنی را از بین می‌برد. عفونت‌های مشترکی که می‌توانند باعث ایجاد جوش شوند؛ عبارتند از:

• مولوسکوم (زگیل آبکی)
• هرپس سیمپلکس
• زونا

بثورات پوستی می‌تواند به دلیل عفونت‌های همزمان با HIV ایجاد شود. برخی از داروهای مورد استفاده برای درمان اچ‌آی‌وی یا سایر بیماری‌ها نیز باعث ایجاد مشکلات پوستی می‌شوند.

این نوع بثورات معمولا در عرض یک یا ۲ هفته پس از شروع یک داروی جدید ظاهر می‌شوند. گاهی اوقات بثورات به خودی خود برطرف می‌شوند. در غیر این صورت لازم است فرد داروهایش را عوض کند. بثورات ناشی از واکنش آلرژیک به دارو، می‌توانند جدی باشند.

سایر علائم یک واکنش آلرژیک عبارتند از:

• مشکل در تنفس یا بلع
• سرگیجه
• تب

سندرم استیونز جانسون (SJS)، یک واکنش آلرژیک نادر به داروهای HIV است. علائم شامل تب و تورم صورت و زبان است. بثورات تاول‌مانند، پوست و غشاهای مخاطی را درگیر می‌کند و به سرعت پخش می‌شوند.

هنگامی که ۳۰ درصد پوست تحت تأثیر قرار بگیرد، به آن نکرولیز اپیدرمی سمی می‌گویند که یک وضعیت تهدید کننده است. اگر این اتفاق بیفتد، مراقبت‌های پزشکی اورژانسی مورد نیاز است.

به خاطر داشته باشید که بثورات شایع هستند و می‌توانند دلایل زیادی داشته باشند.

علائم HIV در مردان متفاوت است؟

علائم HIV از فردی به فرد دیگر متفاوت است. با این حال، در مردان و زنان مشابه است.

اگر فردی در معرض HIV قرار گرفته باشد، ممکن است سایر عفونت‌های مقاربتی (STIs) را نیز داشته باشد. این شامل موارد زیر است:

• سوزاک
• کلامیدیا
• سیفلیس
• تریکومونیازیس

مردان ممکن است بیشتر از زنان متوجه علائم بیماری‌های مقاربتی (مانند زخم در ناحیه تناسلی)، شوند. با این حال، مردان معمولا به اندازه زنان، به دنبال مراقبت‌های پزشکی نیستند.

علاوه‌بر این، زنان مبتلا به HIV در معرض خطر ابتلا به موارد زیر هستند:

• عفونت‌های قارچی مکرر واژن
• سایر عفونت‌های واژن، از جمله واژینوز باکتریایی
• بیماری التهابی لگن (PID)
• تغییر در چرخه‌های قاعدگی
• ویروس پاپیلومای انسانی (HPV)، که می‌تواند باعث زگیل تناسلی و سرطان دهانه‌ی رحم شود.

یک خطر دیگر برای زنان مبتلا به HIV، این است که ویروس می‌تواند در دوران بارداری به نوزاد هم منتقل شود.

زنانی که تحت درمان ضد رتروویروسی قرار می‌گیرند، در معرض خطر بسیار پایین انتقال اچ‌آی‌وی به جنین خود، در دوران بارداری و زایمان هستند. این ویروس می‌تواند از طریق شیر مادر، به نوزاد منتقل شود.

توصیه می‌شود که زنان مبتلا به HIV، به نوزادان خود شیر ندهند و از شیر خشک استفاده کنند.

علائم ایدز چیست؟

ایدز به سندرم نقص ایمنی اکتسابی اشاره دارد. در این شرایط، سیستم ایمنی بدن به دلیل داشتن ویروس HIV، که سال‌ها کنترل نشده، ضعیف می‌شود.

اگر اچ‌آی‌وی در مراحل اولیه تشخیص داده شود و با درمان ضد رتروویروسی کنترل شود، معمولا فرد مبتلا به ایدز نمی‌شود. اگر فردی بداند که HIV دارد اما به طور مداوم از درمان ضدرتروویروسی خود استفاده نکند، ممکن است به ایدز مبتلا شود.

همچنین ممکن است فرد در صورت داشتن نوعی HIV مقاوم به درمان ضد رتروویروسی، به ایدز مبتلا شود.

با استفاده از درمان ضد رتروویروسی، فرد می‌تواند تشخیص مزمن HIV را بدون ابتلا به ایدز، برای چندین دهه حفظ کند.

علائم ایدز معمولا شامل موارد زیر باشد:

• تب مکرر
• غدد لنفاوی متورم مزمن، به ویژه زیر بغل، گردن و کشاله ران
• خستگی مزمن
• عرق شبانه
• لکه‌های تیره زیر پوست یا داخل دهان، بینی و پلک‌ها
• زخم‌ها، لکه‌ها یا ضایعات دهان، زبان، اندام تناسلی و مقعد
• برجستگی‌ها، ضایعات و بثورات پوستی
• اسهال مکرر یا مزمن
• کاهش وزن سریع
• مشکلات عصبی مانند کاهش تمرکز، از دست دادن حافظه و گیجی
• اضطراب و افسردگی

درمان ضد رتروویروسی، اچ‌آی‌وی را کنترل کرده و معمولا از ایدز جلوگیری می‌کند. سایر عفونت‌ها و عوارض ایدز نیز قابل درمان هستند. این درمان باید متناسب با نیازهای فردی باشد.

حقایق انتقال HIV

هر کسی ممکن است به HIV مبتلا شود. این ویروس از طریق مایعات بدن منتقل می‌شود. برخی دیگر از راهای انتقال HIV، عبارتند از:

• از طریق رابطه جنسی واژینال یا مقعدی (رایج‌ترین راه انتقال)
• با استفاده از سوزن مشترک، سرنگ‌ها و سایر اقلام برای مصرف مواد مخدر تزریقی
• به اشتراک گذاشتن تجهیزات خالکوبی بدون استریل کردن آن
• انتقال از مادر به فرزند در دوران بارداری،‌ زایمان و شیردهی
• از طریق جویدن غذای کودک قبل از اینکه به او بدهید
• انتقال خون یا پیوند اعضا و بافت

انتقال HIV از طریق موارد زیر ممکن اما بسیار نادر است: 

• رابطه جنسی دهانی (فقط اگر خونریزی لثه یا زخم‌های باز در دهان فرد وجود داشته باشد.)
• گاز گرفتن توسط یک فرد مبتلا به HIV (فقط اگر بزاق خونی باشد یا زخم‌های باز در دهان فرد وجود داشته باشد.)
• تماس پوست زخم یا غشاهای مخاطی با خون فردی که مبتلا به HIV است.

HIV از طریق موارد زیر منتقل نمی‌شود:

• تماس پوست به پوست
• در آغوش گرفتن، دست دادن یا بوسیدن
• هوا یا آب
• به اشتراک گذاشتن غذا یا نوشیدنی
• بزاق، اشک یا عرق (مگر اینکه با خون فرد مبتلا به HIV مخلوط شود.)
• اشتراک توالت، حوله یا رختخواب
• پشه‌ها یا سایر حشرات

اگر فردی که مبتلا به HIV است، تحت درمان باشد، انتقال ویروس به فرد دیگر عملا غیرممکن است.

علل HIV

دانشمندان بر این باورند که وقتی مردم از گوشت شامپانزه آفریقایی حاوی این ویروس استفاده می‌کردند، ویروس نقص ایمنی میش (SIV)، به انسان منتقل شد.

زمانی که ویروس وارد جمعیت انسانی شد، به چیزی که ما اکنون به عنوان HIV می‌شناسیم، جهش یافت. این اتفاق احتمالا در دهه ۱۹۲۰ رخ داده است.

اچ‌آی‌وی طی چندین دهه،‌ در سراسر آفریقا سرایت کرد. در نهایت، ویروس به سایر نقاط جهان مهاجرت کرد. دانشمندان اولین بار در سال ۱۹۵۹، HIV را در نمونه خون انسان کشف کردند.

گمان می‌رود که HIV از دهه ۱۹۷۰، در ایالات متحده وجود داشته، اما تا دهه ۱۹۸۰ به آگاهی عمومی نرسید.

گزینه‌های درمانی برای HIV

درمان باید در اسرع وقت پس از تشخیص، بدون توجه به بار ویروسی شروع شود.

درمان اصلی HIV، ضد رتروویروسی است. ترکیبی از داروهای روزانه که از تولید مثل ویروس جلوگیری می‌کند. این به محافظت از سلول‌های CD4 کمک کرده و سیستم ایمنی را قوی نگه می‌دارد. همچنین از ابتلا به ایدز نیز کمک می‌کند و خطر انتقال ویروس به دیگران را نیز کاهش می‌دهد.

هنگامی که درمان موثر باشد، بار ویروسی "غیرقابل تشخیص" خواهد بود. یعنی فرد هنوز HIV دارد، اما ویروس در نتایج آزمایش قابل مشاهده نیست.

با این حال، اگر فرد درمان ضد رتروویروسی را متوقف کند، بار ویروسی دوباره افزایش می‌یابد و HIV می‌تواند دوباره به سلول‌های CD4 حمله کند.

داروهای HIV

بسیاری از داروهای ضد رتروویروسی، برای درمان HIV تایید شده‌اند.

این داروها به ۷ دسته تقسیم می‌شوند. چند نمونه از آن‌ها عبارتند از:

• مهارکننده‌های نوکلئوزیدی رونوشت معکوس (NRTIs)
• مهارکننده‌های ترانس کریپتاز معکوس غیر نوکلئوزیدی (NNRTIs)
• مهار کننده‌های پروتئاز
• آنتاگونیست‌های CCR5

وزارت بهداشت و خدمات انسانی ایالات متحده (HHS)، استفاده از ۳ داروی HIV، از حداقل ۲ دسته دارویی را برای درمان توصیه می‌‌کند.

عوارض و هزینه‌ها

عوارض جانبی درمان ضد رتروویروسی متفاوت است و ممکن است شامل حالت تهوع، سردرد و سرگیجه باشد. این علائم اغلب موقتی هستند و با گذشت زمان ناپدید می‌شوند.

عوارض جانبی جدی، می‌تواند شامل تورم دهان، زبان، آسیب کبد یا کلیه باشد. هزینه‌های درمان، با توجه به موقعیت جغرافیایی و نوع پوشش بیمه‌ها، متفاوت است.

توجه داشته باشید که در حال حاضر هیچ درمانی برای HIV وجود ندارد، اما می‌توان آن را مدیریت کرد. افراد مبتلا به HIV اغلب با درمان زودهنگام، طول عمر طبیعی دارند. هیچ درمانی برای ایدز نیز وجود ندارد. با این حال، داروها می‌توانند تعداد CD4 را تا حدی افزایش دهد.

اچ‌آی‌وی و ایدز به هم مرتبط هستند، اما یکسان نیستند.

برای تشخیص HIV از چه آزمایشاتی استفاده می‌شود؟

برای تشخیص HIV می‌توان از چندین آزمایش مختلف استفاده کرد.

آزمایش آنتی بادی - آنتی ژن

تست‌های آنتی بادی-آنتی ژن متداول‌ترین آزمایشات مورد استفاده هستند. آن‌ها می‌توانند نتیجه‌ی مثبت را معمولا در عرض ۱۸ تا ۴۵ روز پس از ابتلای اولیه فرد به HIV، نشان دهند.

این آزمایشات، خون را از نظر وجود آنتی‌بادی و آنتی‌ژن بررسی می‌کند. آنتی‌بادی، نوعی پروتئین است که بدن برای پاسخ به عفونت، می‌سازد. از سوی دیگر، آنتی ژن بخشی از ویروس است که سیستم ایمنی شخص را تحریک می‌کند.

آزمایش آنتی‌بادی

این آزمایش، خون را فقط از نظر وجود آنتی بادی بررسی می‌کند. بین ۲۳ تا ۹۰ روز پس از انتقال، اکثر افراد آنتی‌بادی‌های HIV قابل تشخیص را دارند که در خون یا بزاق یافت می‌شوند.

این تست، با استفاده از آزمایش خون یا سواب دهان انجام می‌شود. برخی از آزمایش‌ها نتایج را در ۳۰ دقیقه یا کمتر ارائه می‌دهند و در مطب یا کلینیک ارائه‌دهنده مراقبت‌های بهداشتی انجام می‌شوند.

آزمایش اسید نوکلئیک (NAT)

این آزمایش گران‌قیمت، برای غربالگری عمومی استفاده نمی‌شود و برای افرادی است که علائم اولیه HIV یا یک عامل خطر شناخته شده دارند. این آزمایش به دنبال آنتی بادی نیست بلکه به دنبال خود ویروس می‌گردد.

حدود ۵ تا ۲۱ روز طول می‌کشد تا HIV در خون، قابل تشخیص باشد. این آزمایش معمولا با تست آنتی‌بادی انجام می‌شود. امروزه انجام آزمایش HIV آسان‌تر از همیشه است.

«دوره‌ی پنجره» HIV چیست؟

به محض اینکه ویروس اچ‌آی‌وی وارد بدن می‌شود، شروع به تولید مثل می‌کند. همان‌طور که گفتیم؛ سیستم ایمنی انسان با تولید آنتی‌بادی‌ها، به آنتی‌ژن‌های ویروس پاسخ می‌دهد. 

زمان بین قرار گرفتن در معرض ویروس تا هنگامی که در خون، قابل تشخیص است؛ دوره‌ی پنجره HIV نامیده می‌شود. اکثر افراد در عرض ۲۳ تا ۹۰ روز، آنتی‌بادی‌های قابل تشخیص HIV را ایجاد می‌کنند.

اگر فردی در این زمان، آزمایش HIV انجام دهد، احتمالا نتیجه‌ی منفی دریافت می‌کند. با این حال، احتمال انتقال ویروس به دیگران در دوره‌ی پنجره، همچنان وجود دارد. 

اگر شخصی فکر می‌کند که ممکن است در معرض HIV قرار گرفته باشد اما در این مدت آزمایشش منفی بوده، باید چند ماه دیگر مجددا تست بدهد. در این بین، استفاده از کاندوم یا سایر روش‌ها، برای جلوگیری از انتشار احتمالی HIV، ضروری است. اگر کسی که در طول دوره‌ی پنجره، آزمایش منفی دارد؛ می‌تواند از پروفیلاکسی پس از مواجهه (PEP)، استفاده کند. این دارویی است که پس از قرار گرفتن در معرض ویروس، برای جلوگیری از ابتلا به HIV مصرف می‌شود.

PEP باید در اسرع وقت (حداکثر ۷۲ ساعت پس از قرار گرفتن در معرض ویروس)، مصرف شود. حالت ایده‌آل این است که شخص، قبل از رابطه جنسی، PEP استفاده کند.

راه دیگر جلوگیری از ابتلا به HIV، داروهای (PrEP) است. PrEP ترکیبی از داروهاست که قبل از قرار گرفتن احتمالی در معرض ویروس، استفاده شده و می‌تواند خطر ابتلا یا انتقال ویروس را در صورت مصرف مداوم کاهش دهد.

پیشگیری از HIV

در حال حاضر هیچ واکسنی برای جلوگیری از انتقال HIV وجود ندارد. با این حال، انجام برخی اقدامات، به جلوگیری از انتقال HIV کمک می‌کند.

رابطه جنسی ایمن‌تر

رایج‌ترین راه برای انتقال HIV، داشتن رابطه مقعدی یا واژینال بدون کاندوم است. این خطر را نمی‌توان به طور کامل از بین برد، مگر اینکه به طور کامل از رابطه جنسی اجتناب کرد. با این حال با انجام برخی اقدامات، می‌توان ریسک آن‌ را کاهش داد.

فردی که نگران خطر ابتلا به HIV است؛ باید:

• تست HIV بدهد.
• برای سایر عفونت‌های مقاربتی (STI) آزمایش دهد.
• از کاندوم استفاده کند (به خاطر داشته باشید که پیشاب مردان نیز می‌تواند حاوی ویروس باشد)
• در صورت ابتلا به ویروس HIV، داروهای خود را طبق دستور مصرف کنید. با انجام این کار، خطر انتقال ویروس به شریک جنسی خود را کاهش می‌دهید.

سایر اقدامات برای جلوگیری از گسترش HIV عبارتند از:

از به اشتراک گذاشتن سوزن یا سایر لوازم جانبی خودداری کنید.

فردی که در معرض HIV قرار گرفته،‌ باید PEP مصرف کند. این شامل سه داروی ضد رتروویروسی است که به مدت ۲۸ روز تجویز می‌شود. PEP باید در اسرع وقت، پس از قرار گرفتن در معرض ویروس، اما قبل از گذشت ۳۶ تا ۷۲ ساعت، شروع شود.

فردی که شانس بیشتری برای ابتلا به HIV دارد، باید (PrEP) بخورد. اگر به طور مداوم مصرف شود، می‌تواند خطر ابتلا به HIV را کاهش دهد. PrEP ترکیبی از ۲ دارو به شکل قرص است.

زندگی با HIV

بیش از ۱/۲ میلیون نفر در ایالات متحده با HIV زندگی می‌کنند. شرایط زندگی با این بیماری، برای هرکسی متفاوت است. با این حال، افراد با مصرف دارو می‌توانند زندگی طولانی‌تر و بهتری داشته باشند.

مهمترین نکته این است که درمان ضد رتروویروسی را در اسرع وقت شروع کنید. با مصرف داروها، مطابق با تجویز، افراد مبتلا به HIV، می‌توانند بار ویروسی خود را پایین نگه دارند. همچنین به طور منظم، روند درمان را با پزشکتان پیگیری کنید.

همچنین مهم است که به طور منظم با یک ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی پیگیری کنید.

راه های دیگری که افراد مبتلا به HIV، می‌توانند با آن سلامت خود را بهبود بخشند؛ عبارتند از:

کارهایی که انجام دادن آن‌ها برای افراد مبتلا به HIV لازم است:

• داشتن یک رژیم غذایی خوب و متعادل
• ورزش منظم
• استراحت زیاد
• اجتناب از مصرف تنباکو و سایر مواد مخدر
• اطلاع دادن علائم جدید به پزشک
• تمرکز بر سلامت روان
• استفاده از کاندوم و داشتن رابطه جنسی ایمن‌تر
• مصرف دارو

در دهه ۱۹۹۰، امید به زندگی یک فرد ۲۰ ساله‌ی مبتلا به HIV، حدود ۱۹ سال بود. در سال ۲۰۱۱، یک فرد ۲۰ ساله‌ی مبتلا به HIV، می‌تواند انتظار داشته باشد که تا ۵۳ سال دیگر زندگی کند.

این یک پیشرفت چشمگیر است که تا حد زیادی به دلیل درمان ضد رتروویروسی است. با درمان مناسب، بسیاری از افراد مبتلا به HIV، می‌توانند یک طول عمر طبیعی داشته باشند.

البته موارد زیادی بر امید به زندگی برای یک فرد مبتلا به HIV تاثیر می‌گذارد. از جمله:

• تعداد سلول‌های CD4
• بار ویروسی
• بیماری‌های جدی مرتبط با HIV، از جمله هپاتیت
• سوء استفاده از مواد مخدر
• سیگار کشیدن
• دسترسی، تبعیت و پاسخ به درمان
• سایر شرایط سلامتی
• سن

محل زندگی یک فرد نیز مهم است. افراد در ایالات متحده و سایر کشورهای توسعه یافته، ممکن است بیشتر به درمان ضد رتروویروسی دسترسی داشته باشند.

استفاده مداوم از این داروها به جلوگیری از پیشرفت HIV به ایدز، کمک می‌کند. هنگامی که HIV به ایدز تبدیل می‌شود، میزان امید به زندگی بدون درمان، حدود ۳ سال است. در سال ۲۰۱۷، حدود ۲۰/۹ میلیون نفر از افراد مبتلا به HIV، از درمان ضد رتروویروسی استفاده می‌کردند.

آیا واکسنی برای HIV وجود دارد؟

در حال حاضر، هیچ واکسنی برای پیشگیری یا درمان HIV وجود ندارد. تحقیقات و آزمایش‌های بسیاری بر روی واکسن‌ها در حال انجام است، اما هیچ کدام تایید نشده‌اند.

HIV یک ویروس پیچیده است که به سرعت جهش پیدا می‌کند. فقط تعداد کمی از افراد مبتلا به HIV، آنتی‌بادی‌های وسیع و متنوع، برای سویه‌های مختلف ویروس، تولید می‌کنند.

اولین مطالعه اثربخشی واکسن HIV، در سال ۲۰۱۶، طی ۷ سال و در آفریقای جنوبی انجام شد.

یک پیگیری ۳/۵ ساله پس از واکسیناسیون، نشان داد که واکسن، ۳۱/۲ درصد در جلوگیری از انتقال HIV موثر است.

این مطالعه شامل ۵۴۰۰ مرد و زن از آفریقای جنوبی بود. در سال ۲۰۱۶، در آفریقای جنوبی، حدود ۲۷۰ هزار نفر به HIV مبتلا شدند.

تحقیقات دیگر در مورد واکسن HIV، همچنان ادامه دارد.

در حالی که هنوز هیچ واکسنی برای پیشگیری از HIV وجود ندارد، افراد مبتلا به HIV، می‌توانند از واکسن‌های دیگر برای جلوگیری از بیماری‌های مرتبط با HIV بهره‌مند شوند. توصیه‌های CDC، شامل موارد زیر است:

• ذات الریه
• آنفولانزا
• هپاتیت A و B
• مننژیت
• زونا

آمار HIV

در سال ۲۰۱۹، حدود ۳۸ میلیون نفر در سراسر جهان مبتلا به HIV بودند. از این تعداد، ۱/۸ میلیون نفر، کودکان زیر ۱۵ سال بودند.

در پایان سال ۲۰۱۹، حدود ۲۵/۴ میلیون نفر مبتلا به HIV، از درمان ضد رتروویروسی استفاده می کردند.

از زمان شروع همه‌گیری، حدود ۷۵/۷ میلیون نفر به HIV مبتلا شده و تاکنون عوارض مرتبط با ایدز، جان ۳۲/۷ میلیون نفر را گرفته است.

در سال ۲۰۱۹، حدود ۶۹۰ هزار نفر بر اثر بیماری‌های مرتبط با ایدز جان خود را از دست دادند. این عدد در سال ۲۰۰۵،‌ ۱/۹ میلیون نفر بود. شرق و جنوب آفریقا، بیشترین موارد ابتلا را داشته‌اند.

زنان بالغ و نوجوان، ۱۹ درصد از تشخیص‌های جدید HIV در ایالات متحده (در سال ۲۰۱۸)، را تشکیل می‌دهند. تقریبا نیمی از موارد جدید در آمریکایی‌های آفریقایی تبار رخ می‌دهد.

در صورت درمان نشدن، یک زن مبتلا به ویروس، حدود ۱۵ تا ۴۵ درصد می‌تواند ویروس را در دوران بارداری یا شیردهی، به فرزندش منتقل کند. با درمان ضد رتروویروسی در طول بارداری و اجتناب از شیردهی، خطر انتقال، کمتر از ۵ درصد است.

در حال حاضر، دسترسی به درمان ضد رتروویروسی، در سراسر جهان در حال بهبود است. امیدواریم آمار افراد مبتلا به HIV و ایدز، همچنان کاهش پیدا کند.

دکتر زهره کشاورز
پزشک متخصص سلامت باروری - فلوشیپ پزشکی جنسی
عضو هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی

منبع

در مردان، بیضه‌ها تستوسترون تولید می‌کنند. اگر تولید تستوسترون کمتر یا بیشتر از حد معمول باشد، می‌تواند بر سلامت جسمی و روانی مردان تاثیر بگذارد. این هورمون در انسان و بسیاری از حیوانات یافت می‌شود. تخمدان‌های زنان نیز در مقادیر بسیار کم تستوسترون می‌سازند.

جنین پسر، ۷ هفته پس از لقاح شروع به تولید تستوسترون می‌کند. میزان تولید این هورمون در زمان بلوغ مردان، به طور قابل توجهی افزایش یافته و بعد از حدود ۳۰ سالگی کاهش می‌یابد.

تستوسترون در میزان میل جنسی مردان بسیار موثر است و نقش حیاتی در تولید اسپرم دارد. همچنین بر توده استخوانی، عضلانی، نحوه ذخیره چربی در بدن، تولید گلبول‌های قرمز و حتی رفتار و خلق‌وخوی مردان نیز تاثیر دارد.

سطح تستوسترون پایین

اکثر مردان بیش از اندازه کافی تستوسترون دارند. اما ممکن است بدن تستوسترون بسیار کمی تولید کند. این منجر به وضعیتی به نام هیپوگنادیسم می شود. سطوح پایین تستوسترون می‌تواند علائم مختلفی را در مردان ایجاد کند، از جمله:

• کاهش میل جنسی
• انرژی کمتر
• افزایش وزن
• احساس افسردگی
• بد خلقی
• عزت نفس پایین
• موی کم بدن
• استخوان‌هایی با ضخامت کمتر

در حالی که تولید تستوسترون به طور طبیعی با افزایش سن کاهش می‌یابد، عوامل دیگری هم می‌توانند باعث کاهش سطح این هورمون شوند.

آسیب به بیضه‌ها و برخی از درمان‌های سرطان، مانند شیمی درمانی یا پرتودرمانی بر تولید تستوسترون، تاثیر منفی می‌گذارند.

استرس و مشکلات سلامتی مزمن نیز می‌توانند تولید تستوسترون را کاهش دهند. برخی از این موارد عبارتند از:

• ایدز
• بیماری کلیوی
• اعتیاد به الکل
• سیروز کبدی

سطح تستوسترون در زنان بالغ به طور پیوسته کاهش می یابد، با این حال، سطح T پایین نیز می‌تواند علائم مختلفی ایجاد کند، از جمله:

• میل جنسی کم
• کاهش استحکام استخوان
• کاهش تمرکز
• افسردگی

سطح تستوسترون پایین در زنان ممکن است به دلیل برداشتن تخمدان‌ها و همچنین بیماری های هیپوفیز، هیپوتالاموس یا غدد فوق کلیوی باشد.

تستوسترون درمانی ممکن است برای زنان با سطوح T پایین تجویز شود. با این حال، اثربخشی درمان بر بهبود عملکرد جنسی، در خانم‌هایی که دچار زادبس (یائسگی) شده‌اند؛ نامشخص است.

تست تستوسترون

یک آزمایش خون ساده می‌تواند سطح تستوسترون را تعیین کند.

طبق مرکز پزشکی دانشگاه روچستر، سطح نرمال تستوسترون مردان، بین ۲۸۰ تا ۱۱۰۰ نانوگرم در دسی‌لیتر (ng/dL) برای مردان بالغ، و بین ۱۵ تا ۷۰ نانوگرم در دسی‌لیتر برای زنان بالغ است.

به گفته انجمن اورولوژی آمریکا، اگر سطح تستوسترون یک مرد بالغ کمتر از ۳۰۰ نانوگرم در دسی‌لیتر باشد، پزشک ممکن است آزمایشی را برای تعیین علت کاهش تستوسترون انجام دهد.

سطح پایین تستوسترون ممکن است نشانه‌ای از مشکلات غده هیپوفیز باشد. غده هیپوفیز یک هورمون دیگر را به بیضه‌ها می‌فرستد تا تستوسترون بیشتری تولید کنند. این موضوع در مردان بالغ صدق می‌کند. برای یک پسر نوجوان یا جوان، می‌تواند نشانه‌ی بلوغ دیررس (تاخیر در بلوغ) باشد.

پسران با سطوح بالاتر تستوسترون، زودتر به بلوغ می‌رسند. زنان با تستوسترون بالا ممکن است ویژگی‌های مردانه داشته باشند.

سطوح بسیار بالای تستوسترون می‌تواند نشانه‌ی اختلال غده فوق کلیوی یا حتی سرطان بیضه باشد.

یک علت نادر اما طبیعی برای افزایش تولید تستوسترون، هیپرپلازی مادرزادی آدرنال (CAH) است. این بیماری مادرزادی است که با تاثیر بر روی غده‌های فوق کلیه، تولید تستوسترون را مختل می‌کند.

اگر سطح تستوسترون شما بسیار بالا باشد؛ پزشک آزمایش‌های دیگری را برای کشف علت، تجویز خواهد کرد. مردانی که سطح تستوسترون پایینی دارند ممکن است دچار اختلال نعوظ (ED) شوند. تستوسترون درمانی طولانی مدت می‌تواند باعث کاهش تولید اسپرم شود. درمان با تستوسترون همچنین ممکن است باعث بزرگ شدن پروستات یا بیضه‌های کوچکتر و نرم‌تر شود. مردانی که سرطان پروستات یا سینه دارند؛ نباید درمان جایگزین تستوسترون را در نظر بگیرند.

درمان جایگزینی تستوسترون

کاهش تولید تستوسترون، همیشه نیاز به درمان ندارد؛ مگر اینکه سلامت و کیفیت زندگی شما را با مشکل روبرو کرده باشد. تستوسترون مصنوعی به صورت خوراکی، تزریق، ژل یا برچسب‌های پوستی تجویز خواهد شد.

تستوسترون درمانی با تزریق عضلانی ممکن است باعث افزایش تعداد سلول‌های خونی شود. سایر عوارض جانبی درمان‌های جایگزین، شامل احتباس مایعات، افزایش تعداد گلبول‌های قرمز و تغییر میزان کلسترول است.

اگر سطح تستوسترون پایینی دارید؛ برای انتخاب نوع درمان با پزشک خود مشورت کنید.

منبع۱, منبع۲

داشتن رابطه‌ی جنسی، برای ساختن یک زندگی سالم ضروری است. مطالعات متعدد نشان داده‌اند که وجود یک زندگی جنسی فعال، ارتباط نزدیکی با طول عمر دارد. در این جا به ۱۱ حقیقت اثبات شده و جالب در مورد رابطه جنسی می‌پردازیم:

۱- رابطه جنسی با سرماخوردگی و آنفولانزا مبارزه می‌کند
بر اساس مطالعه‌ای که در دانشگاه ویلکس انجام شد، خون افرادی که چند بار در هفته رابطه جنسی دارند، از مقادیر بسیار بیشتر آنتی بادی ایمونوگلوبولین (IgA) برخوردار است. IgA اولین خط دفاعی در برابر سرماخوردگی و آنفولانزا است.

۲- به کالری سوزی کمک می‌کند
رابطه جنسی جریان خون و ضربان قلب شما را افزایش می‌دهد و به عبارت ساده، نوعی ورزش است. برای مثال یک مرد حدودا ۳۰ ساله ممکن است در طول مقاربت ۲۱ کالری مصرف کند. این مطالعه در سال ۲۰۱۳ در مجله پزشکی نیوانگلند منتشر شد.

۳- رابطه جنسی خطر بیماری قلبی را کاهش می‌دهد
به طور خاص، به نظر می رسد رابطه جنسی ممکن است خطر حملات قلبی، سکته مغزی و سایر بیماری‌های قلبی را کاهش دهد. در سال ۲۰۱۰، موسسه تحقیقاتی نیوانگلند یک مطالعه گسترده انجام داد. نتایج آن نشان داد که فعالیت جنسی منظم، ممکن است خطر بیماری قلبی را کاهش دهد.

۴- رابطه جنسی سطح هورمون‌ها را تنظیم می‌کند
رابطه جنسی سالم، چرخه‌های قاعدگی را منظم می‌کند و علائم منفی زادبس (یائسگی) را کاهش می‌دهد.

۵- رابطه جنسی استرس و فشار خون را کاهش می‌دهد
اکسی توسین آزاد شده در طول ارگاسم، اعصاب را آرام می‌کند. مطالعات انجام شده بر روی موش‌های آزمایشگاهی نشان داد، اکسی توسین با اثرات کورتیزول، که یک هورمون استرس است، مقابله می‌کند. رابطه جنسی به خواب بهتر نیز کمک می‌کند. اکسی توسین نه تنها شما را آرام می‌کند، بلکه به طور خاص کیفیت خواب را افزایش می‌دهد.

۶- رابطه جنسی خطر ابتلا به سرطان پروستات را کاهش می‌دهد
در سال ۲۰۰۳، محققان استرالیایی مطالعه‌ای را منتشر کردند. مشخص شد مردان (۲۰ تا ۵۰ ساله) که رابطه جنسی بیش‌تری دارند، احتمال ابتلا به سرطان پروستات در آن‌ها کمتر است. به گفته نویسنده این مطالعه، مردان ۲۰ تا ۳۰ ساله، بهتر است باید روزی یک بار رابطه جنسی داشته باشند. مطالعه مشابهی که یک سال بعد توسط موسسه ملی سرطان انجام شد؛ نشان داد مردانی که حداقل پنج بار در هفته انزال می‌کنند، کمتر به سرطان پروستات مبتلا شوند.

۷- رابطه جنسی خطر ابتلا به سرطان سینه را کاهش می‌دهد
مطالعات نشان می دهد که زنانی که آمیزش واژینال دارند، اغلب در معرض خطر کمتر ابتلا به سرطان سینه هستند. اگرچه لازم است تا تحقیقات بیشتری در این زمینه انجام شود.

۸- رابطه جنسی باعث افزایش عزت نفس و بهبود خلق و خو می‌شود
مزایای روانشناختی یک زندگی جنسی سالم بسیار زیاد است. این منجر به رضایت طولانی مدت می‌شود و توانایی شما را برای برقراری ارتباط صادقانه و صمیمی افزایش می‌دهد. افرادی که از نظر جنسی فعال هستند؛ کمتر به آلکسی تایمیا مبتلا می‌شوند. این یک ویژگی شخصیتی است که مربوط به ناتوانی در بیان یا درک احساسات است.

۹- رابطه جنسی از پره اکلامپسی جلوگیری می‌کند
پره اکلامپسی وضعیتی است که در آن فشار خون بالا می‌رود و باعث اختلال در عملکرد سایر اندام‌ها می‌شود. این بیماری بعد از هفته ۲۰ بارداری شایع است، اما گاهی اوقات می‌تواند در اوایل بارداری یا حتی پس از زایمان رخ دهد. تعدادی از مطالعات نشان داده‌اند که اگر زنی قبل از بارداری به اندازه کافی در معرض مایع منی شریک زندگی خود قرار گرفته باشد، احتمال ابتلای او به پره اکلامپسی بسیار کمتر است. آزمایش‌هایی که توسط زیست‌شناسان هلندی در سال ۲۰۰۰ انجام شد، تایید کرد زنانی که به طور منظم رابطه‌ی دهانی انجام می‌دهند، (به‌ویژه آن‌هایی که مایع منی شریک زندگی خود را می‌بلعند) در معرض خطر کمتر ابتلا به پره اکلامپسی هستند.

۱۰- رابطه جنسی حس بویایی را بهبود می‌بخشد
دانشمندان برای مدت طولانی می‌دانستند که هورمون پرولاکتین پس از ارگاسم در مردان و زنان افزایش می‌یابد. در سال ۲۰۰۳، تیمی از محققان کانادایی آزمایشی را روی موش انجام دادند. آن‌ها کشف کردند که پرولاکتین باعث ایجاد سلول‌های عصبی جدیدی را در پیاز بویایی مغز می‌شود.

۱۱- رابطه جنسی کنترل مثانه را افزایش می‌دهد
رابطه جنسی عضلات لگن را تقویت می‌کند. این شامل عضلاتی است که جریان ادرار را کنترل می‌کنند. بنابراین رابطه جنسی ممکن است به جلوگیری از شروع بی اختیاری در آینده کمک کند.

دکتر زهره کشاورز
پزشک متخصص سلامت باروری - فلوشیپ پزشکی جنسی
عضو هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی

منبع

آیا می‌توان در دوران بارداری رابطه جنسی داشت؟

جنین در رحم شما توسط مایع آمنیوتیک و همچنین عضلات قوی محافظت می‌شود. تا زمانی که رابطه جنسی با عوارضی مانند زایمان زودرس همراه نباشد، فعالیت جنسی روی جنین شما تأثیری نخواهد داشت. با این حال، بارداری می‌تواند باعث تغییراتی در سطح راحتی و میل جنسی شود.

آیا رابطه جنسی در دوران بارداری باعث سقط جنین می‌شود؟

داشتن رابطه جنسی در دوران بارداری باعث سقط جنین نمی‌شود. بیشتر سقط‌ها به این دلیل اتفاق می‌افتد که جنین به طور طبیعی رشد نمی‌کند.

بهترین پوزیشن‌های جنسی در دوران بارداری چیست؟

تا زمانی که شما راحت هستید، اکثر پوزیشن‌های جنسی در دوران بارداری مناسب هستند. لذت و اولویت شما در اولویت قرار دارد.

آیا استفاده از کاندوم ضروری است؟

ابتلا به عفونت‌های مقاربتی در دوران بارداری، می‌تواند مشکلات سلامتی جدی برای شما و فرزندتان ایجاد کند. اگر شریک زندگی شما یک عفونت مقاربتی فعال دارد یا اخیرا تشخیص داده شده است؛ از هر گونه رابطه جنسی واژینال، دهانی و مقعدی خودداری کنید.

آیا مواقعی وجود دارد که باید از رابطه جنسی اجتناب کنیم؟

تحریک سینه‌ها، ارگاسم زنان و برخی هورمون‌های موجود در مایع منی به نام پروستاگلاندین‌ها می‌توانند باعث انقباضات رحمی شوند.

بهتر است در مواقع زیر رابطه جنسی نداشته باشید:‌

• خونریزی واژینال غیرطبیعی
• نشت مایع آمنیوتیک
• باز شدن دهانه رحم
• سابقه زایمان زودرس
• مسدود شدن دهانه رحم توسط جفت

اشکالی ندارد که در طول بارداری رابطه جنسی نداشته باشید. صمیمیت بین زوج‌ها مهم‌تر از رابطه جنسی است. نیازها و نگرانی‌های خود را با شریک زندگی خود، به شیوه‌ای باز و عاشقانه در میان بگذارید. اگر این کار دشوار است، سعی کنید سایر اشکال فعالیت جنسی را در نظر بگیرید.

دکتر زهره کشاورز
پزشک متخصص سلامت باروری - فلوشیپ پزشکی جنسی
عضو هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی

منبع

باور عموم این هست که اگر بگذاریم رابطه جنسی خودش اتفاق بیفتند، لذت‌بخش‌تر خواهد بود. این موضوع ممکن است در اوایل آشنایی درست باشد اما معمولا میل جنسی در رابطه‌های طولانی مدت، به مرور زمان، کاهش می‌یابد. یک دلیلش این است که همه چیز به اندازه‌ی زمان آشنایی هیجان انگیز نیست. با این حال وظایفی که افراد در طول روز دارند، یافتن زمان یا داشتن انرژی لازم برای انجام رابطه جنسی را دشوار می‌کند.

تحقیقات زیادی نشان داده‌اند، زوج‌هایی که به طور مرتب رابطه جنسی دارند، شادتر هستند و رضایت آن‌ها نیز از رابطه نیز بیش‌تر است. در واقع این بسیار مهم است که زوج‌ها هر چند وقت یکبار ارتباط صمیمانه‌ای داشته باشند و برای آن برنامه‌ریزی کنند.

یک نظر سنجی بین ۱۲۱ زوج، به مدت ۳ هفته انجام شد. این که زوج‌ها برای داشتن رابطه‌ جنسی از قبل برنامه دارند یا خیر، مورد بررسی قرار گرفت. 

محققان هیچ مدرکی برای اثبات این موضوع که رابطه‌ی جنسی بدون برنامه‌ریزی بهتر است، پیدا نکردند. شرکت‌کنندگان معتقد بودند مقاربت از پیش مقرر شده، به اندازه رابطه‌های ناگهانی لذت‌بخش است.

در مطالعات روانشناسی، یافتن اینکه باورهای افراد با تجربیات واقعی آن‌ها مطابقت ندارد، غیرعادی نیست.

زوج‌هایی که در اوایل یک رابطه هستند، معتقدند که رابطه جنسی خودش اتفاق می‌افتد. با این حال، آن‌ها خود را آراسته می‌کنند تا با یکدیگر معاشقه کنند و زمانی را برای برقراری رابطه جنسی کنار می‌گذارند.

در واقع، رابطه جنسی خود به خود زمانی بیشتر اتفاق می‌افتد که رابطه، جدید باشد و طرفین، تمایل زیادی برای بودن با یکدیگر داشته باشند.

اما هنگامی که زوج‌ها در یک رابطه طولانی مدت هستند، نیازهای روزمره زندگی، فرصت‌ داشتن رابطه جنسی را کاهش می‌دهد. در این حالت باید بین کار، وظایف خانه و مراقبت از کودک زمانی را برای با هم بودن کنار گذاشت. ممکن است رابطه جنسی برنامه‌ریزی شده، تنها گزینه‌ای باشد که زوج‌های پرمشغله می‌توانند داشته باشند.

این تصور که رابطه جنسی باید خود به خود باشد، باوری است که در جامعه ما رواج یافته است. این نوع رابطه جنسی، اغلب در فیلم‌ها به تصویر کشیده می‌شود؛ نه در زندگی روزمره. در واقع این معاشقه‌ی برنامه‌ریزی شده است که زوج‌ها را برای مدت طولانی در کنار هم نگه می‌دارد.

دکتر زهره کشاورز
پزشک متخصص سلامت باروری - فلوشیپ پزشکی جنسی
عضو هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی

منبع

به نظر می‌رسد که بوسیدن علاوه بر مزایای روحی، برای جسم شما نیز مفید است. در این جا به ۱۴ دلیل علمی برای بوسیدن می‌پردازیم:

۱-  باعث ترشح هورمون‌های شادی می‌شود
بوسیدن باعث ترشح هورمون اکسی‌توسین، دوپامین و سروتونین می‌شود. این مواد شیمیایی با تحریک مراکز لذت مغز، احساس خوشحالی و محبت را در شما تقویت می‌کند. همچنین سطح کورتیزول (هورمون استرس) نیز کاهش می‌یابد.

۲- رابطه شما را تقویت می‌کند
اکسی‌توسینی که هنگام بوسیدن ترشح می‌شوند عشق و دلبستگی‌تان را افزایش می‌دهد. با بوسیدن شریک زندگیتان،‌ حس رضایتتان را از رابطه بهبود می‌یابد. این موضوع در روابط طولانی مدت بسیار مهم است.

۳- عزت نفس شما را تقویت می‌کند
تحقیقات نشان داده افرادی که از ظاهر فیزیکی خود ناراضی هستند، سطح کورتیزول بالاتری دارند. اگرچه لازم است تا تحقیقات بیشتری در این زمینه انجام شود اما با بوسیدن می‌توانید کاهش موقت هورمون کوتیزول و احساس ارزشمندی را تجربه کنید.

۴- استرس و اضطراب شما را کاهش می‌دهد
بوسیدن و سایر ارتباطات محبت آمیز، مانند در آغوش گرفتن و گفتن «دوستت دارم»، بر فرآیندهای فیزیولوژیکی مرتبط با مدیریت استرس تأثیر می‌گذارد. هیچ چیز مثل یک بوسه و مقداری محبت نمی‌تواند به شما کمک کند تا آرام شوید. اکسی‌توسین باعث کاهش اضطراب و افزایش آرامش و تندرستی می‌شود.

۵- فشار خون شما را کاهش می‌دهد
بوسیدن با افزایش ضربان قلب،‌ رگ‌های شما را بازتر می‌کند. به این ترتیب، جریان خون شما افزایش می‌یابد و باعث کاهش فوری فشار خون می‌شود.

۶- به تسکین دردهای عضلانی کمک می‌کند
گشاد شدن رگ‌های خونی و افزایش جریان خون، درد را کاهش می‌دهد. این موضوع می‌تواند برای کاهش دردهای قاعدگی نیز مفید باشد.

۷- سردرد را کاهش می‌دهد
بوسیدن با کاهش فشار خون، سردرد شما را کاهش می‌دهد. علاوه‌بر این، از استرس‌های شما که عامل احتمالی میگرن هستند؛ می‌کاهد. قبلا در سلامت باروری به رابطه بین ارگاسم و کاهش سردرد پرداختیم.

۸- سیستم ایمنی را تقویت می‌کند
بوسه، شما را در معرض میکروب‌های جدید قرار می‌دهد اما در عین حال، سیستم ایمنی‌تان را تقویت می‌کند. یک مطالعه در سال ۲۰۱۴، نشان داد زوج‌هایی که به طور مکرر می‌بوسند، میکروبیوتای مشابهی در بزاق و زبان خود دارند.

۹-  واکنش آلرژیک را کاهش می‌دهد
بوسیدن به طور مستقیم باعث تسکین قابل توجهی از کهیر و سایر علائم واکنش آلرژیک مرتبط با گرده و غبار می‌شود. علاوه بر این به طور غیر مستقیم و با کاهش استرس پاسخ آلرژیک را کاهش می‌دهد. زیرا تحقیقات نشان داده که استرس نیز باعث افزایش واکنش سیستم ایمنی می‌شود.

۱۰- سطح کلسترول خون را کاهش می‌دهد
یک مطالعه در سال ۲۰۰۹، نشان داد زوج‌هایی که زیاد همدیگر را می‌بوسند؛ سطح کلسترول پایین‌تری دارند. کنترل سطح کلسترول، خطر ابتلا به بیماری‌های قلبی و سکته را کاهش می‌دهد.

۱۱- از پوسیدگی دندان‌ جلوگیری می‌کند
بوسیدن غدد بزاق را تحریک می‌کند تا تولید بزاق را افزایش دهند. افزایش تولید بزاق باعث می‌شود تا بقایای مواد غذایی به دندان‌های شما نچسبد و به این ترتیب احتمال پوسیدگی، کاهش می‌یابد.

۱۲. بوسیدن میل جنسی شما را تقویت می‌کند
بوسیدن می‌تواند منجر به برانگیختگی جنسی شود. در واقع نیروی محرکه‌ی تصمیم افراد، برای داشتن رابطه جنسی است. بزاق همچنین حاوی هورمون تستوسترون است که با بوسیدن، میزان ترشح آن بیش‌تر می‌شود.

۱۳. یک تمرین ورزشی برای عضلات صورت است
عمل بوسیدن می تواند بین ۲ تا ۳۴ عضله صورت را درگیر کند. تمرین ماهیچه‌های صورت می‌تواند تولید کلاژن را نیز افزایش دهد که به سفت‌تر و جوان‌تر شدن پوست کمک می‌کند.

۱۴- به کالری‌سوزی کمک می‌کند
استفاده از عضلات صورت نیز کالری می‌سوزاند. بسته به میزان شور و حرارتی که در بوسیدن انجام ‌می‌شود، بین ۲ تا ۲۶ کالری در دقیقه سوزانده می‌شود.

بوسیدن، صرف نظر از اینکه چه کسی را می‌بوسید، می‌تواند تاثیر مثبتی بر سلامت عاطفی و جسمی شما داشته باشد. در حین بوسیدن هر دو طرف احساس خوبی نسبت به هم دارند و می‌تواند به تقویت هر نوع رابطه‌ای کمک کند.

دکتر زهره کشاورز
پزشک متخصص سلامت باروری - فلوشیپ پزشکی جنسی
عضو هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی

منبع

رابطه جنسی می‌تواند فواید بسیار زیادی برای سلامتی ما داشته باشد. از کاهش فشار خون گرفته تا کمک به کاهش استرس و اضطراب. طبق آمار حدود ۳۰۰ میلیون نفر در آمریکا به دیابت نوع ۲ مبتلا هستند. این موضوع می‌تواند در عملکرد جنسی افراد تاثیر منفی بگذارد.

در ادامه به چگونگی این موضوع خواهیم پرداخت.

اختلال عملکرد جنسی شامل هر گونه مشکلی است که لذت بردن از رابطه جنسی را کاهش می‌دهد. از فقدان میل جنسی گرفته تا اختلال در ارگاسم. تحقیقات نشان داده، افرادی که دیابت دارند، به احتمال زیاد از کاهش عملکرد جنسی نیز رنج می‌برند. کسانی که برای مدت زمان طولانی‌ دیابت داشته‌اند، احتمال اینکه به نوعی اختلال عملکرد جنسی مبتلا شوند، بیش‌تر است.

به طور کلی دیابت ممکن است با علائم زیر همراه باشد:‌

• کاهش میل جنسی یا فقدان آن
• ناتوانی در برانگیختگی
• ناتوانی در دستیابی به ارگاسم
• درد هنگام مقاربت
• عفونت واژن یا مجاری ادراری

دلایل مختلفی وجود دارد که افراد مبتلا به دیابت، بیشتر از سایرین، دچار اختلال عملکرد جنسی می‌شوند:

بیماری‌های مرتبط با دیابت:
چاقی، فشار خون بالا، آپنه خواب و افسردگی مشکلات رایجی هستند که در کنار دیابت رخ می‌دهند. چاقی می‌تواند به طور غیرمستقیم منجر به اختلال نعوظ (ED) شود. افسردگی و اضطراب نیز می‌تواند بر میل جنسی تأثیر منفی بگذارد.

تغییرات احساسی:
زمان و انرژی صرف شده برای مدیریت دیابت و شرایط مرتبط با آن می‌تواند بر سلامت روحی افراد تأثیر منفی بگذارد. این ممکن است منجر به بی‌علاقگی به رابطه جنسی یا استفاده از داروهایی شود که عوارض این چنینی دارند.

تغییرات هورمونی:
تغییر در تستوسترون یا استروژن (به دلیل دیابت، یائسگی یا شرایط همزمان) می‌تواند باعث کاهش میل جنسی و توانایی برانگیختگی شود.

جریان خون کمتر:
دیابت ممکن است با کاهش جریان خون به نواحی تناسلی همراه باشد. خون‌رسانی کمتر باعث اختلال نعوظ در مردان و خشکی واژن در زنان می‌شود.

عوارض دارویی:
داروهایی که برای دیابت یا بیماری‌های مرتبط با آن تجویز می‌شود، ممکن است با کاهش میل جنسی همراه باشند.

آسیب عصبی:
داشتن سطوح بالای گلوکز می‌تواند به اعصاب آسیب برساند. نوک آلت تناسلی و کلیتوریس مملو از اعصاب است که در صورت آسیب، باعث کاهش میل جنسی یا حتی مقاربت دردناک می‌شود.

دیابت نباید زندگی جنسی شما را خراب کند

دلایل اختلال عملکرد جنسی برای هر فردی متفاوت است. برخی از مردم برای رفع مشکلات جنسی‌ به پزشک مراجعه نمی‌کنند.

تقریبا ۸۰ درصد بیماران ترجیح می‌دهند پزشک در مورد عملکرد جنسی‌شان سؤال کند تا خودشان مجبور نباشند این مسائل را مطرح کنند. نگرانی‌هایتان را با پزشک در میان بگذارید. زیرا رابطه جنسی بخش مهمی از یک زندگی سالم است.

وی احتمالا سوالاتی برای تعیین علت اختلال عملکرد جنسی خواهد پرسید. این رویکرد به او کمک می‌کند تا علت و درمان دقیق را تشخیص دهد. گزینه‌های درمانی هم برای مردان و هم برای زنان، در دسترس است. با این حال ممکن است زمان‌بر باشند. مهم این است با پزشکتان صادق باشید تا اگر درمان موفقیت آمیز نبود؛ سراغ گزینه بعدی بروید.

دکتر زهره کشاورز
پزشک متخصص سلامت باروری - فلوشیپ پزشکی جنسی
عضو هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی

منبع

در این جا به ۱۰ حقیقت جالب درباره‌ی ارگاسم می‌پردازیم:

۱- ارگاسم می‌تواند به کاهش سردرد کمک کند
بر اساس تحقیقات منتشر شده توسط «انجمن بین المللی سردرد»، ۶۰ درصد از مبتلایان به میگرن پس از ارگاسم، کاهش درد داشتند یا بهبود یافتند. 

۲- مدیتیشن به ارگاسم بهتر در زنان کمک می‌کند
مدیتیشن به زنان کمک می‌کند تا راحت‌تر به ارگاسم برسند. تحقیقات نشان داده که توانایی زنان برای ارگاسم، پس از مدیتیشن حدود ۳۰ درصد افزایش می‌یابد.

۳- برخلاف مردان، زنان به زمان بیش‌تری برای رسیدن به ارگاسم نیاز دارند
زنان ​​برای رسیدن به اوج لذت جنسی، تقریبا به ۲۰ دقیقه تحریک نیاز دارند. در حالی که برای مردان، معمولا بین ۲ تا ۱۰ دقیقه طول می‌کشد. البته این زمان ممکن است برای همه‌ی افراد یکسان نباشد.

۴- ارگاسم یک تسکین دهنده درد قوی برای زنان است
جالب است بدانید که ارگاسم علاوه‌بر کمک به سردرد، می‌تواند در زنان، به افزایش تحمل درد نیز کمک کند. این به دلیل ترشح اکسی‌توسین و سایر اندورفین‌های تقویت‌کننده خلق‌و‌خو است. تحقیقات نشان داده است که در طول ارگاسم، آستانه تحمل درد زنان، می‌تواند تا ۱۰۷ درصد افزایش یابد.

۵- ارگاسم می‌تواند بخشی از مغز شما را خاموش کند
در طول ارگاسم اتفاقات زیادی در بدن و به خصوص مغز می‌افتد. وقتی به ارگاسم می‌رسید، ناحیه پشت چشم چپ شما که به قشر اربیتو فرونتال جانبی معروف است، بسته می‌شود. به همین دلیل در آن لحظه، تمرکز روی موارد دیگر سخت است.

۶- ارگاسم به تقویت حس بویایی کمک می‌کند
در طول ارگاسم، هورمون پرولاکتین ترشح می‌شود. این هورمون مغز را تحریک می‌کند تا نورون‌های بیشتری را در پیاز بویایی تولید کند.

۷- همه‌ی ارگاسم‌ها مثل هم نیستند
همه ارگاسم ها احساس یکسانی ندارند. چرا؟ اندام تناسلی به چندین جفت اعصاب مختلف متصل است و تحریک ترکیبات مختلف این اعصاب، باعث ایجاد احساسات متفاوت می‌شود.

ارگاسم ترکیبی زمانی اتفاق می‌افتد که چندین قسمت از ناحیه تناسلی به طور همزمان تحریک شوند. به عنوان مثال در زنان، تحرک کلیتوریس، دهانه رحم و واژن می‌تواند ارگاسم قوی‌تری ایجاد کند. 

۸- ارگاسم ما را پرحرف‌تر می‌کند
اکسی‌توسینی که در طول ارگاسم آزاد می‌شود، حس همدلی و پیوند ما با شریکمان را قوی‌تر می‌کند. این باعث می‌شود تا بیش‌تر حرف بزنیم. این موضوع هم برای مردان و هم زنان صدق می‌کند.

۹- رسیدن به ارگاسم برای زنان با افزایش سن بهبود می‌یابد
طبق تحقیقات، ۶۱ درصد از زنان ۱۸ تا ۲۴ ساله در آخرین باری که رابطه جنسی داشتند، ارگاسم را تجربه کردند. این عدد برای زنان ۳۰ تا ۴۰ ساله، ۶۵ درصد و برای زنان ۴۰ تا ۵۰ ساله، ۷۰ درصد بود. این خانم‌ها از بیان نیاز‌های جسمی و عاطفی خود نمی‌ترسند. جالب است بدانید که خانم‌ها پس از ۹۰ سالگی نیز می‌توانند ارگاسم را تجربه کنند. 

۱۰- روان‌کننده‌ها می‌توانند رسیدن به ارگاسم را راحت‌تر کنند
به ارگاسم رسیدن با استفاده از روان‌کننده‌ها ساده‌تر است. بر اساس تحقیقات انجام شده توسط مرکز ارتقای سلامت جنسی دانشگاه ایندیانا، تقریبا ۵۰ درصد از مردان و زنان معتقدند که استفاده از یک نوع روان‌کننده (لوبریکانت)، باعث می‌شود تا راحت‌تر به ارگاسم برسند.

دکتر زهره کشاورز
پزشک متخصص سلامت باروری - فلوشیپ پزشکی جنسی
عضو هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی

منبع

در این جا به ۹ واقعیت جالب در مورد ارگاسم مردان می‌پردازیم:

۱- پیش‌آب یا مایع قبل از ارگاسم نیز می‌تواند زن را باردار کند
پیش‌مایعی شفاف، بی رنگ و چسبناک که در هنگام تحریک جنسی از مجرای آلت تناسلی خارج می‌شود نیز می‌تواند موجب لقاح شود. این یعنی برای وقوع لقاح، حتما لازم نیست که مایع منی ترشح شود. طبق گزارشی که در مجله Human Fertility منتشر شد، بیش از ۴۰ درصد مردان پیش‌آب ترشح می‌کنند که حاوی اسپرم هست. در واقع این مایع می‌تواند بالغ‌بر ۴۰ میلیون اسپرم را در خود جای دهد که برای بچه‌دار شدن فقط یکی از آن‌ها کافیست.

۲- مردان می‌توانند در ۲ دقیقه به ارگاسم برسند
اکثر مردان می‌توانند با ۲ دقیقه تحریک خودشان، به نقطه‌ای برسند که در آن لحظه ارگاسم اجتناب‌ناپذیر است. جالب است بدانید که انزال زودرس در رابطه جنسی، یعنی زمانی که ارگاسم ۲ دقیقه یا کمتر زمان ببرد.

۳- سریع‌ترین شناگر، اولین آن‌هاست
مایع منی به صورت امواج و در هر انقباض آزاد می‌شود. بر اساس تحقیقات انجام شده، متحرک‌ترین اسپرم‌ها که بالاترین کیفیت DNA را دارند؛ در طی اولین انقباض‌ها خارج می‌شوند.

۴- میانگین زمان لازم برای به ارگاسم رسیدن مردان ۷ دقیقه است
برای یک مرد به طور متوسط، ۵ تا ۷ دقیقه طول می‌کشد تا از طریق رابطه جنسی به ارگاسم برسد. 

۵- اسپرم‌ها رکوردار جهانی سرعت هستند!
یوسین بولت، دونده‌ی دو سرعت و سریع‌ترین انسان جهان است. سرعت دویدن او حدود ۲۷.۷۹ مایل در ساعت است. با این‌ حال سرعت حرکت اسپرم (هنگام خروج مایع منی)، به طور متوسط ۲۸ مایل در ساعت است. این یعنی تنها حدود ۵ دقیقه زمان کافیست تا یک اسپرم به دهانه‌ی رحم برسد.

۶- ارگاسم می‌تواند خطر ابتلا به سرطان پروستات را کاهش دهد
بر اساس تحقیقات ارائه شده در انجمن اورولوژی آمریکا، مردانی که به طور منظم (حدود ۲۰ بار در ماه) به ارگاسم می‌رسند، ۲۰ درصد کمتر در معرض ابتلا به سرطان پروستات هستند. البته این می‌تواند برای قلب نیز مفید باشد. هنگامی که مردان و زنان به ارگاسم می‌رسند، هورمون اکسی‌توسین ترشح می‌شود که به کاهش فشار خون نیز کمک می‌کند.

۷- احساس خواب آلودگی بعد از ارگاسم به دلیل ترشح پرولاکتین است
مغز در هنگام ارگاسم هورمونی به نام پرولاکتین ترشح می‌کند. این هورمون علاوه بر اینکه میل جنسی شما را تا یک ساعت کاهش می‌دهد، می‌تواند احساس خواب آلودگی را نیز افزایش دهد. محققان در اسکاتلند دریافتند که مردان و زنان پس از رابطه جنسی، ۴۰۰ درصد بیشتر پرولاکتین ترشح می‌کنند (در مقایسه با اوج خودارضایی). به همین دلیل است که بعد از رابطه جنسی، نوازش و به آغوش کشیدن حس بسیار خوبی دارد.

۸- برخی مردان از ارگاسم لذت نمی‌برند
برخی مردان مبتلا به اختلالات جنسی، هیچ لذتی از رابطه نمی‌برند. این مردان تمام علائم فیزیکی ارگاسم (انقباضات عضلانی و خارج شدن مایع منی) را تجربه می‌کنند، اما هیچ لذتی ندارند. مصرف داروهای ضدافسردگی (مهارکننده‌های انتخابی بازجذب سروتونین) یا SSRI، ممکن است یکی از دلایل این بیماری نادر باشد.

۹- مردان نیز می‌توانند ادعا کنند که به ارگاسم رسیده‌اند
زنان تنها جعل‌کننده‌های ارگاسم نیستند. بر اساس یک مطالعه بر روی دانشجویان دانشگاه کانزاس، ۲۸ درصد مردان در حین رابطه جنسی، نقش بازی می‌کنند و واقعا ارگاسم را تجربه نمی‌کنند.

دکتر زهره کشاورز
پزشک متخصص سلامت باروری - فلوشیپ پزشکی جنسی
عضو هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی

منبع

مطالعات جدید نشان می‌دهد که چاقی می‌تواند بر تمایلات جنسی زنان تاثیر منفی بگذارد. حداقل ۴۰ درصد خانم‌ها در مقطعی از زندگی خود، دچار «اختلال عملکرد جنسی» می‌شوند. این می‌تواند شام کاهش میل جنسی، ناتوانی در برانگیختگی یا حفظ آن، تجربه نکردن ارگاسم، درد هنگام مقاربت، ناتوانی در خیال‌پردازی و بی تفاوتی نسبت به رابطه جنسی باشد.

زنان اغلب در مورد مسائل جنسی، با پزشک مشورت نمی‌کنند. پزشکان نیز در اکثر موارد، تمایلی به پرسیدن سوالات، راجع‌به این موضوع ندارند. به همین دلیل، «اختلال عملکرد جنسی» احتمالا تشخیص داده نمی‌شود و به ندرت درمان می‌شود.

شرایط مزمن، از جمله اختلالات عصبی، بیماری کلیوی، اختلالات التهابی و سرطان، می‌تواند بر سلامت جنسی تأثیر منفی بگذارد. اکنون محققان دریافته‌اند که چاقی با کاهش جریان خون به کلیتورال و ناحیه جنسی، مانع از احساس لذت در زنان می‌شود. مطالعات قبلی نشان داده‌اند که چگونه یک رژیم غذایی با کیفیت پایین می‌تواند بر فعالیت جنسی مردان، تاثیر منفی بگذارد. اکنون مشخص شده که میل جنسی زنان نیز می‌تواند تحت تاثیر رژیم غذایی قرار بگیرد. این یعنی مصرف غذاهایی که باعث سندرم متابولیک، چاقی و اختلالات خوردن می‌شوند،‌ لذت جنسی را کاهش می‌دهند.

سندرم متابولیک با افزایش مقاومت به انسولین، تشکیل پلاک در شریان های اصلی و چاقی مشخص می‌شود. این شرایط، خطر حمله قلبی و مرگ را افزایش می دهد. چاقی اغلب نتیجه سندرم متابولیک است و ممکن است به طور مستقیم بر سلامت جنسی تأثیر بگذارد. به طور کلی، چاقی باعث ایجاد سطوح بیش از حد التهاب در سراسر بدن می‌شود. در نتیجه، خون کمتری به سیستم ادراری و تناسلی می‌رسد. این موضوع منجر به کاهش جریان خون کلیتورال و لذت جنسی می‌شود.

اکثر آمریکایی‌ها از غذاهای فرآوری شده استفاده می‌کنند. دسترسی آسان،‌ مقرون به صرفه بودن و طعم خوب از جمله عواملی است که باعث مصرف زیاد این نوع غداها شده است. اگرچه اکثر مردم معتقدند که این غذاها را برای افزایش احساسات مثبت و کاهش اضطراب استفاده می‌کنند.

تحقیقات انجام شده بر روی زنان چاق تحت عمل جراحی، بهبود عملکرد جنسی را نشان داد که با بازگشت آن‌ها به وزن اولیه، از بین رفت. همچنین مطالعاتی که شامل یک رژیم غذایی کم‌کالری و برخی تمرینات بدنی بود، باعث ارتقای سلامت جنسی شد. کاهش وزن و بهبود مقاومت به انسولین نیز در این افراد مشاهده شد.

دکتر زهره کشاورز
پزشک متخصص سلامت باروری - فلوشیپ پزشکی جنسی
عضو هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی

منبع