در تصویر بالا، وضعیت واکسیناسیون HPV را در سراسر جهان مشاهده می‌کنید. همان‌طور که می‌بینید، در بسیاری از نواحی آسیا برنامه‌ای برای تزریق واکسن وجود ندارد و مردم در برابر این ویروس، واکسینه نیستند. این در حالی است که بخش اعظم آمریکای شمالی، خدمات تزریق واکسن دارد. رنگ آبی: خدمات تزریق واکسن اچ‌پی‌وی، در تمام کشور انجام می‌شود. رنگ نارنجی: به طور معمول، خدمات تزریق واکسن انجام نمی‌شود. رنگ زرد: در برخی از مناطق کشور انجام می‌شود. رنگ سفید: اطلاعاتی در دست نیست. لازم به ذکر است اگر این واکسن در برنامه روتین واکسیناسیون نباشد،‌ باز هم افراد می‌توانند به صورت اختیاری، آن را دریافت کنند. قبلا در سایت سلامت باروری، به توضیح سوالات متداول در خصوص HPV و واکسن آن پرداختیم.   دکتر زهره کشاورزپزشک متخصص سلامت باروری - فلوشیپ پزشکی جنسیعضو هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی

کلامیدیا یک عفونت شایع مقاربتی (STI) است که توسط باکتری ایجاد می‌شود. افرادی که کلامیدیا دارند؛ اغلب در مراحل اولیه بیماری، علائم ظاهری ندارند. اما اگر درمان نشود می‌تواند عوارض جدی ایجاد کند. تخمین زده می‌شود که ۴۰ تا ۹۶ درصد از افراد مبتلا به کلامیدیا، هیچ علامتی ندارند. علائم کلامیدیا ممکن است مشابه سایر بیماری‌های مقاربتی باشد. کلامیدیا چگونه منتقل می‌شود؟رابطه جنسی ناایمن، اصلی‌ترین راه انتقال عفونت است. لمس دستگاه تناسلی هم ممکن است باعث انتقال باکتری شود. نوزادان تازه متولد شده می‌توانند در هنگام تولد، کلامیدیا را از مادر خود دریافت کنند. جالب است بدانید که این عفونت می‌تواند به چشم هم منتقل شود اما این مورد چندان شایع نیست. افرادی که قبلا یک بار عفونت را داشته و با موفقیت درمان شده‌اند نیز می‌توانند مجددا مبتلا شوند.  علائمکلامیدیا اغلب به عنوان "عفونت خاموش" شناخته می‌شود زیرا اکثر افراد مبتلا، هیچ علامتی را تجربه نمی‌کنند. برخی علائم عبارتند از: درد احساس سوزش هنگام ادرار کردن ترشح غیر طبیعی از آلت تناسلی یا واژن برخی از علائم کلامیدیا نیز ممکن است برای مردان و زنان متفاوت باشد. علائم کلامیدیا در مرداناکثر مردان اصلا علامتی ندارند. با این حال، برخی از شایع‌ترین علائم کلامیدیا در مردان عبارتند از: احساس سوزش هنگام ادرار ترشحات زرد یا سبز از آلت تناسلی درد در قسمت پایین شکم درد در بیضه‌ها همچنین امکان ابتلا به عفونت کلامیدیا در ناحیه مقعد نیز وجود دارد. در این مورد، علائم اصلی عبارتند از: درد خونریزی از مقعد داشتن رابطه جنسی دهانی با فردی که کلامیدیا دارد، خطر عفونت در گلو را افزایش می‌دهد. علائم می‌تواند شامل گلودرد، سرفه یا تب باشد. البته ممکن است فردی حامل باکتری در گلو باشد و آن را نداند. علائم کلامیدیا در زنانبه طور کلی اگر زنی به یک بیماری مقاربتی مبتلا شود، ممکن است چندین هفته طول بکشد تا علائم را بروز دهد. برخی از شایع‌ترین علائم کلامیدیا در زنان عبارتند از: رابطه جنسی دردناک ترشحات واژن احساس سوزش در هنگام ادرار درد در قسمت پایین شکم التهاب دهانه رحم خونریزی بین قاعدگی در برخی از زنان، عفونت می‌تواند به لوله‌های فالوپ گسترش یابد، که ممکن است باعث بیماری التهابی لگن (PID) شود. در مقالات قبلی سلامت باروری به توضیح کامل این بیماری پرداختیم. کلامیدیا همچنین می‌تواند راست روده را نیز آلوده کند. زنان در صورت ابتلا به عفونت کلامیدیا در رکتوم (راست روده)، ممکن است علامتی نداشته باشند. با این حال،  درد رکتوم، ترشح و خونریزی از نشانه‌های وجود باکتری در راست‌روده است. عفونت گلو هم در زنان ممکن است رخ دهد. علل و عوامل خطرکلامیدیا یک بیماری مقاربتی است که توسط سویه خاصی از باکتری به نام «کلامیدیا تراکوماتیس» ایجاد می‌شود. احتمال ابتلا به کلامیدیا، در زنان بیشتر از مردان است. در واقع، تخمین زده می‌شود که نرخ کلی عفونت برای زنان، در ایالات متحده، ۲ برابر بیش‌تر از مردان است.  برخی دیگر از عوامل خطر عفونت عبارتند از: استفاده نکردن از روش های بازدارنده مانند کاندوم شرکای جنسی جدید داشتن شریک جنسی که با افراد دیگر رابطه جنسی دارد داشتن سابقه کلامیدیا یا سایر بیماری های مقاربتی کلامیدیا چقدر شایع است؟در سال ۲۰۱۸، مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری (CDC)، تخمین زد که تقریبا ۴ میلیون مورد کلامیدیا در ایالات متحده وجود دارد. بیشترین میزان عفونت در زنان بین سنین ۱۵ تا ۲۴ سال رخ می‌دهد. بهتر است همه زنانی که از نظر جنسی فعال هستند و در معرض خطر ابتلا به کلامیدیا قرار دارند، هر سال غربالگری شوند. نرخ کلامیدیا و سایر بیماری‌های مقاربتی در سال‌های اخیر افزایش یافته است. درمان کلامیدیا از آنجایی که کلامیدیا ماهیت باکتریایی دارد، با آنتی بیوتیک قابل درمان است.  آزیترومایسین و داکسی سایکلین از جمله آنتی‌بیوتیک‌هایی هستند که برای درمان استفاده می‌شوند. نکته مهم این است که دارو را به طور کامل مصرف کنید و روند درمان را قطع نکنید. در طول دوره درمان، رابطه جنسی نداشته باشید. از درمان‌های خانگی، استفاده نکنید. کلامیدیا درمان نشده می‌تواند منجر به عوارض طولانی مدت، از جمله مشکلات باروری و التهاب مزمن شود. تشخیصموثرترین آزمایش تشخیصی کلامیدیا، نمونه‌گیری گرفتن از واژن در زنان و آزمایش ادرار در مردان است. اگر احتمال وجود عفونت در مقعد یا گلو وجود داشته باشد نیز نمونه گرفته می‌شود. کلامیدیا درمان نشده در زنانهمان‌طور که گفتیم کلامیدیا درمان نشده می‌تواند منجر به بیماری التهابی لگن شود. کلامیدیا درمان نشده با آسیب به لوله‌های فالوپ می‌تواند باعث ناباروری شود. این باکتری می‌تواند در حین تولد به نوزادان منتقل شود که باعث عفونت چشم و ذات‌الریه می‌شود. عوارض کلامیدیا درمان نشده در مردانعفونت می‌تواند به غده پروستات و سایر نواحی داخلی سرایت کند که باعث تب، مقاربت دردناک و ناراحتی در ناحیه کمر می‌شود. کلامیدیا در چشمعفونت کلامیدیا در ناحیه تناسلی شایع است، اما می‌تواند در نواحی کمتر شایع مانند مقعد، گلو و چشم ها رخ دهد. عفونت چشم، از طریق تماس مستقیم یا غیرمستقیم با باکتری ایجاد می‌شود. اگر چشمتان را با دست آلوده لمس کنید، عفونت می‌تواند از ناحیه تناسلی به چشم برسد. علائم زیر ممکن است رخ دهد: قرمزی تورم خارش ترشحات حساسیت به نور کلامیدیای چشم در صورت عدم درمان، می‌تواند منجر به نابینایی شود. درمان زودهنگام به درمان عفونت و جلوگیری از عوارض کمک می‌کند. سوالات متداول چه زمانی می توانم دوباره رابطه جنسی داشته باشم؟اگر کلامیدیا در شما تشخیص داده شد؛ قبل از داشتن هر گونه فعالیت جنسی، درمان خود را به پایان برسانید.  آیا کلامیدیا بو دارد؟در برخی موارد، کلامیدیا می‌تواند باعث ترشحات غیرعادی واژن شود که اغلب بوی تندی دارند. البته بوی بد واژن، می‌تواند نشانه‌ی سایر بیماری‌های مقاربتی هم باشد. مشورت با پزشک کمک‌کننده است. به خصوص اگر علائم دیگری مانند درد، خونریزی، خارش یا سوزش دارید. فراموش نکنید که کلامیدیا قابل درمان است. اما در صورت عدم درمان می‌تواند عوارض جدی برای شما ایجاد کند. پس از مراجعه به پزشک خجالت نکشید!   دکتر زهره کشاورزپزشک متخصص سلامت باروری - فلوشیپ پزشکی جنسیعضو هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی منبع

پاکیزگی ناحیه تناسلی، برای سلامت جنسی هر فرد ضروری است. بسیاری از خانم‌ها، عفونت‌های ناخوشایند واژینال (واژینیت) را تجربه می‌کنند که باعث درگیری سایر نواحی اندام تناسلی نیز می‌شود. همه‌ی عفونت‌های واژن شبیه به هم نیستند و درمان‌های خانگی، ممکن است بیماری را تشدید کند. اگر در مورد سلامت واژن خود نگران هستید یا ترشحات غیرعادی دارید؛ در صورت تداوم مشکل، به پزشک مراجعه کنید. در این جا، علاوه بر آشنایی با اندام تناسلی زنان، نکات بهداشتی آن را هم ذکر خواهیم کرد. واژن تنها بخشی از اندام تناسلی زنان است. بخش خارجی اندام تناسلی زنان، شامل «مونس پابلیس» هست. این قسمت در واقع همان بافت چربی و برآمدگی بالای فرج است که با موهای زائد پوشانده شده. فرج پایین بخش مونس پابلیس قرار گرفته و محیط خارج واژن را شامل می‌شود. فرج شامل بافت‌های چین خورده‌ی حساس (لب‌های داخل و خارجی)، کلیتوریس، دهانه‌ی واژن و مجرای ادرار است. واژن بخش درونی اندام تناسلی است که از لب‌های داخلی آغاز شده و تا دهانه رحم امتداد می‌یابد.  چرا عفونت واژن اتفاق می‌افتد؟عفونت واژن زمانی رخ می‌دهد که باکتری‌ها، قارچ‌ها یا سایر ارگانیسم‌ها بدون کنترل رشد کنند. برخی از این موجودات، به طور طبیعی در واژن زندگی می‌کنند و با سایر ارگانیسم‌ها همزیستی دارند. این یعنی سطح اسید و باز را متعادل نگه می‌دارند. بهداشت نامناسب یا رابطه جنسی ناایمن باعث ورود ارگانیسم‌های عفونی به واژن می‌شود. برای جلوگیری از عفونت‌ واژن، تمامی نواحی فرج را خشک نگه دارید. در صورت انتقال عفونت به اندام‌های داخلی، مانند رحم یا تخمدان‌ها، بیماری التهابی لگن رخ می‌دهد که در مطالب قبلی سایت سلامت باروری، به آن پرداختیم. نکاتی برای مراقبت از ناحیه تناسلی زنان: برای شستن فرج از آب گرم استفاده کنید و آن با یک دستمال تمیز کاملا خشک کنید. ترشحات واژن به طور طبیعی، خاصیت ضد عفونی دارند بنابراین از مصرف هرگونه ماده‌ی شوینده، در آن ناحیه خودداری کنید؛ مگر اینکه توسط پزشک تجویز شده باشد. این محصولات باعث به هم خوردن تعادل طبیعی باکتری‌ها می‌شوند. فقط لباس زیر ۱۰۰ درصد نخی بپوشید. مخصوصا اگر مستعد ابتلا به عفونت هستید، از پوشیدن لباس زیرهای تنگ، نایلونی و سایر الیاف مصنوعی خودداری کنید. جوراب شلواری نپوشید. آن‌ها گرما و رطوبت را به دام می‌اندازند و محیطی ایده‌آل برای پرورش ارگانیسم‌های بد فراهم می‌کنند. در مواقعی که به ساق نیاز دارید، لباس زیر نخی بپوشید.  برای شستن لباس زیر، بیش از حد ماده شوینده استفاده نکنید. قبل از پوشیدن لباس زیر جدید، آن را بشویید. از یک صابون ملایم برای شستن لباس‌ زیر استفاده کنید. از مصرف نرم‌کننده‌های پارچه و شوینده‌های دارای آنزیم (آمیلاز، لیپاز، پروتئاز و سلولز)، خودداری کنید. از دستمال توالت نرم استفاده کنید. در دوران قاعدگی به جای نوار بهداشتی از سایر محصولات مانند تامپون یا کاپ استفاده کنید. در صورت استفاده از نوار بهداشتی، آن را به طور مرتب عوض کنید. تامپون‌ را برای مدت طولانی (برای مثال در تمام طول شب)، در داخل بدن نگه ندارید.  نواحی تناسلی را نخارانید و با دست آلوده، تحریک نکنید. از مصرف محصولات بهداشتی زنانه که ممکن است باعث حساسیت شوند؛ خودداری کنید. این می‌تواند شامل  پدهای بهداشتی، اسپری، روغن‌های معطر، روغن‌های حمام یا پودر باشد. اگر از ماشین لباسشویی مشترک استفاده می‌کنید (مانند آپارتمان یا خوابگاه)، لباس زیر خود را با دست بشویید و چندین بار آبکشی کنید. دکتر زهره کشاورزپزشک متخصص سلامت باروری - فلوشیپ پزشکی جنسیعضو هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی منبع

قبلا در سلامت باروری در مورد ویروس پاپیلوم انسانی یا همان HPV به طور مفصل صحبت کرده‌ایم. اما اکنون نتایج یک پژوهش تازه، میزان فراگیر بودن این ویروس را در سراسر جهان نشان می‌دهد و تخمین زده شده که از هر سه مرد، یک نفر به این ویروس مبتلا باشد. ضمن اینکه این پژوهش مدعی است از هر پنج مرد، یک نفر حاوی انواع سرطان‌زای HPV است. در این پژوهش نتایج ۶۵ بررسی انجام شده در ۳۵ کشور دنیا مورد تحلیل قرار گرفته‌ و هدف آن بررسی شیوع این ویروس در مردان بوده است. جمع بندی این بوده که پیش‌بینی می‌شود ۳۱ درصد مردان جهان حاوی HPV هستند و ۲۱ درصد مردان مبتلا به انواعی هستند که ریسک سرطان را افزایش می‌دهد. به همین خاطر مجددا روی تزریق واکسن HPV و به ویژه در دوران نوجوانی تاکید شده و برخی کشورها چندین سال است که ‌ برنامه واکسیناسیون همگانی برای HPV را شروع کرده‌اند.   دکتر زهره کشاورزپزشک متخصص سلامت باروری - فلوشیپ پزشکی جنسیعضو هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتیمنبع

شپش ناحیه تناسلی یا شپش‌های خرچنگی، موجودات کوچکی هستند که روی موهای نواحی تناسلی زندگی می‌کنند. آن‌ها از طریق تماس نزدیک، مانند رابطه جنسی، منتقل می‌شوند. شپش‌ها خارش شدیدی ایجاد می‌کنند اما قابل درمان هستند. درمان شامل شامپو یا کرم‌های مخصوص است. شپش نوعی انگل است زیرا برای زنده ماندن از خون انسان تغذیه می‌کند. این نوع شپش، با آن‌هایی که روی سر یا بدن، زندگی می‌کنند؛ ‌متفاوت است و در این نواحی پیدا نمی‌شوند. با این حال، ممکن است در قسمت‌هایی که موهای زبر دارند، زندگی کنند. مانند: زیر بغل ریش، سبیل یا سایر موهای صورت قفسه سینه ابرو و مژه (در کودکان شایع‌تر است.) شپش تناسلی، از طریق تماس فیزیکی از فردی به فرد دیگر منتقل می‌شود. این اتفاق بیشتر در طول رابطه جنسی رخ می‌دهد. در موارد نادر، ممکن است با به اشتراک گذاشتن وسایل شخصی مانند حوله یا ملحفه، با فرد مبتلا هم منتقل شود. هر گونه تماس نزدیک بدن، برای گسترش شپش‌ها کافی است، حتی اگر دخول یا آمیزش وجود نداشته باشد. آیا شپش تناسلی یک بیماری مقاربتی است؟شپش‌ ناحیه تناسلی اغلب با بیماری‌های مقاربتی (STIs) منتقل می‌شود. افراد اغلب در طول رابطه جنسی شپش‌های خرچنگی را دریافت می‌کنند. با این حال این حشرات یک بیماری یا عفونت واقعی حساب نمی‌شوند و می‌توانند از راه‌های غیرجنسی نیز منتقل شود. ممکن است بر اثر خاراندن زیاد ناحیه درگیر شده، به عفونت باکتریایی مبتلا شوید. اگر پوست خود را زخم کنید؛ باکتری‌ها می‌توانند وارد پوست شده و باعث عفونت شوند. شپش خرچنگی چقدر شایع است؟شپش ناحیه تناسلی بسیار شایع است. البته، بیشتر در بزرگسالان دیده می‌شود. هر ساله حدود ۳ میلیون نفر در ایالات متحده به شپش ناحیه تناسلی مبتلا می‌شوند. علائم و عللعلائم اغلب حدود ۵ روز پس از آلودگی، ظاهر می‌شوند. علائم عبارتند از: خارش شدید پوست خونی یا قرمز در اثر نیش شپش لکه‌های مدفوع حشرات در لباس زیر نقاط سفید کوچک روی موهای ناحیه تناسلی که به سختی برداشته می‌شوند (این‌ها تخم شپش هستند.) لکه‌های مایل به آبی کم رنگ روی ران‌ها، باسن و پایین شکم تب پایین و احساس خستگی چرا شپش تناسلی باعث خارش می‌شود؟شپش از خون شما تغذیه می‌کند. واکنش آلرژیک به نیش‌ها باعث خارش می شود. شپش تناسلی چه شکلی است؟شپش ناحیه تناسلی بسیار کوچک است. ممکن است با نگاه دقیق به موهای ناحیه تناسلی بتوانید آن‌ها را ببینید. شپش‌ها بسته به مرحله رشدشان، متفاوت به نظر می‌رسند. آیا حیوانات خانگی می‌توانند ناقل حیوانات باشند؟خیر. سگ ها، گربه ها و سایر حیوانات خانگی، شپش ناحیه تناسلی را پخش نمی‌کنند. آیا کودکان ممکن است به شپش تناسلی مبتلا شوند؟بله. اگر کودکان در تخت آلوده بخوابند یا از حوله‌های مشترک استفاده کنند؛ ممکن است به شپش خرچنگی مبتلا شوند. معمولا در کودکان، مژه‌ها یا ابروها را آلوده می‌کند. شپش ناحیه تناسلی در کودکان، ممکن است نشانه‌ی سوء استفاده جنسی باشد. برای دانستن سایر «علائم سوء استفاده جنسی در کودکان و نوجوانان»، به این مقاله در سایت «سلامت باروری» مراجعه کنید. آیا این حشرات با استفاده از صندلی توالت مشترک منتقل می‌شوند؟به احتمال زیاد، خیر. شپش‌ها خارج از بدن انسان، برای مدت طولانی زندگی نمی‌کنند. آن‌ها نمی‌توانند روی سطوح صافی مانند صندلی توالت باقی بمانند. تشخیص و آزمایش چگونه بفهمیم که شپش تناسلی داریم؟در مرحله اول، ممکن است شپش‌ها را ببینید که بهترین راه تشخیص است. این حشرات به اندازه یک سر سوزن هستند و شبیه خرچنگ‌های خاکستری ریز هستند. در واقع به همین دلیل است که به آن‌ها شپش‌های خرچنگی نیز می‌گویند. ممکن است علائم شپش تناسلی داشته باشید اما نتوانید آن‌ها را ببینید. در این شرایط، بهتر است به پزشک مراجعه کنید. آن‌ها ممکن است از ذره بین یا میکروسکوپ برای تشخیص استفاده کنند. پزشک احتمالا آزمایش عفونت‌های مقاربتی را نیز توصیه می‌کند. مدیریت و درمان شپش ناحیه تناسلی با استفاده از شامپو یا کرم مخصوص در ناحیه آلوده، درمان می‌شود. استفاده از صابون معمولی و آب داغ، در از بین بردن شپش خرچنگی موثر نیست. داروها معمولا به نسخه نیاز ندارند. در ضمن، حتما دستورالعمل‌های روی بسته‌ی دارو را انجام دهید. بهتر است موارد زیر را نیز رعایت کنید: بدن و نواحی آلوده را به صورت مرتب بشویید و خشک کنید. همواره از لباس زیر تمیز استفاده کنید. لباس‌ها، ملحفه‌ها و حوله‌های خود را با آب داغ بشویید و خشک کنید. شپش‌ها با گرما از بین ‌می‌روند. وسایلی که قابل شست‌و‌شو نیستند؛ به مدت ۲ هفته در یک کیسه پلاستیکی در بسته قرار دهید یا به خشکشویی ببرید. روی لباس یا اشیاء دیگر خانه، حشره‌کش اسپری نکنید. تا زمانی که به طور کامل خوب نشده‌‌اید؛ از داشتن هر گونه فعالیت جنسی خودداری کنید. در صورت باقی ماندن شپش‌ها، درمان را تکرار کنید. انواع شامپوها و پماد‌های شپش تناسلی، که بدون نسخه قابل تهیه هستند؛ عبارتند از: کرم پرمترین: کرم را روی ناحیه مد نظرتان بزنید و بعد از حدود ۱۰ دقیقه شست‌و‌شو دهید.  پیرترین با پیپرونیل بوتاکسید: یک نوع شامپو است که باید پس از ۱۰ دقیقه شسته شود. آیا داروهای تجویزی هم برای شپش تناسلی وجود دارد؟ برای درمان‌های قوی‌تر به نسخه‌ی پزشک نیاز دارید. این ممکن است کرم موضعی، شامپو یا دارو‌های خوراکی باشد. داروهای خوراکی وارد خون می‌شوند و از آن‌جایی که شپش‌ها نیز از خون شما تغذیه ‌می‌کنند؛ با مصرف آن، از بین ‌می‌روند. رایج‌ترین نوع این داروها، ایورمکتین است که در ۲ دوز مصرف می‌شود. مالاتیون: یک کرم موضعی که باید در هر بار استفاده، تا ۱۲ ساعت در ناحیه مورد نظر باقی بماند. یکی از قوی‌ترین گزینه‌های تجویزی، شامپو لیندان است که شپش و تخم آن را از بین ‌می‌برد. این دارو دارای عوارض جانبی جدی است و ممکن است برای مغز و سیستم عصبی شما سمی باشد. لیندان معمولا تنها زمانی تجویز می‌شود که سایر درمان‌ها شکست‌ خورده باشند. درمان شپش مژه و ابرو شپش‌های ناحیه تناسلی ممکن است به ابروهای شما نیز سرایت کنند. معمولا برای این ناحیه پمادی تجویز می‌شود که برای استفاده در اطراف چشم بی‌خطر باشد. این پمادها باید چندین بار در طول روز و تا ۱۰ روز استفاده شود. آیا استفاده از درمان‌های خانگی موثر است؟‌شامپوها یا پماد‌های مخصوص شپش، تنها درمان‌های موثر هستند. اصلاح یا حمام آب گرم شپش را از بین نمی‌برد. می توانید از کرم هیدروکورتیزون برای توقف خارش استفاده کنید اما این به منزله‌ی درمان نیست. در ضمن، اصلاح موهای زائد، شپش‌ها را نابود نمی‌کند. اگر باردارید یا در دوران شیردهی هستید؛ باید قبل از مصرف داروها، با پزشک مشورت کنید. آیا الکل می‌تواند شپش‌ها را از بین ‌ببرد؟الکل ممکن است در از بین بردن شپش‌های بالغ موثر باشد اما تخم آن‌ها را از بین نخواهد برد. فقط از دارو استفاده کنید. چگونه می‌توان از شپش‌ ناحیه تناسلی جلوگیری کرد؟‌تنها راه، پرهیز از هرگونه تماس فیزیکی نزدیک، با افراد مبتلا است. انجام دادن کارهای زیر ضروری است: از به اشتراک گذاشتن وسایل شخصی مانند لباس یا حوله خودداری کنید. یک شریک جنسی داشته باشید و از داشتن رابطه جنسی با افرادی که چندین شریک جنسی دارند؛ اجتناب کنید. مطمئن شوید که شریکتان در صورت داشتن شپش ناحیه تناسلی، تحت درمان قرار می‌گیرد.  لباس‌ها، ملافه‌ها و حوله‌های خود را با آب گرم بشویید. قبل از شروع مجدد رابطه جنسی، درمان را تمام کنید. به صورت کلی با کسی که شپش‌های خرچنگی دارد تماس فیزیکی نزدیک نداشته باشید؛ حتی اگر جنسی نباشد. از اسپری‌های حشره‌کش استفاده نکنید. آن‌ها شپش‌ها را کنترل نمی‌کنند و فقط برای خودتان مضر هستند. هنگام پرو لباس‌ها در مغازه، لباس زیر بپوشید. توجه کنید افرادی که به سایر عفونت‌های مقاربتی مبتلا هستند در معرض خطر بیش‌تری برای ابتلا به شپش ناحیه تناسلی هستند. برای داشتن یک رابطه جنسی ایمن از کاندوم استفاده کنید اما کاندوم از انتقال شپش‌های تناسلی جلوگیری نمی‌کند. آیا می‌توان از شامپوهای درمان شپش‌های تناسلی، جهت پیشگیری استفاده کرد؟‌ اگر شریک جنسی‌تان در ۲ ماه گذشته، به شپش تناسلی مبتلا شده؛ استفاده از شامپو‌ یا کرم‌ برای پیشگیری خوب است. آیا دوش گرفتن مکرر از بروز شپش ناحیه تناسلی جلوگیری می‌کند؟ابتلا به شپش شرمگاهی ربطی به بهداشت شما ندارد. آیا شپش ناحیه تناسلی خطرناک است؟خیر. شپش‌ خرچنگی مشکل جدی برای سلامتی ایجاد نمی‌کند. عمده‌ترین مشکل آن‌، خارش آزاردهنده است. اگر پوستتان با خاراندن زیاد آسیب ببیند؛ ممکن است دچار عفونت باکتریایی شوید. درمان چه مدت زمان می‌برد؟بیشتر درمان‌ها حدود ۲ هفته طول می‌کشند. درصورتی که شپش‌ها به طور کامل از بین نروند، ممکن است به تکرار درمان نیاز داشته باشید. آیا ممکن است فردی بیش‌تر از یک بار به شپش تناسلی مبتلا شود؟بله. این که شما یک بار مبتلا شده‌اید؛ به این معنی ایمن بودن شما نیست. بهترین راه برای آلوده نشدن، پیشگیری است.   دکتر زهره کشاورزپزشک متخصص سلامت باروری - فلوشیپ پزشکی جنسیعضو هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی منبع

بیماری التهابی لگن یا Pelvic Inflammatory Disease، عفونت اندام‌ تناسلی زنان است. این عارضه‌ای است که اغلب توسط برخی از بیماری‌های مقاربتی، مانند کلامیدیا و سوزاک ایجاد می‌شود. عفونت‌هایی که از طریق رابطه جنسی منتقل نمی‌شوند نیز می‌توانند باعث PID شوند. بیماری‌های مقاربتی درمان نشده (STDs)، می‌توانند باعث بیماری التهابی لگن (PID) شوند. از هر ۸ زن مبتلا به PID، یک نفر برای باردار شدن با مشکل مواجه می‌شود. بیماری التهابی لگن چگونه منتقل می‌شود؟ در صورت داشتن موارد زیر، احتمال ابتلا به PID بیشتر است: وجود یک بیماری مقاربتی درمان نشده داشتن بیش‌تر از یک شریک جنسی داشتن شریک جنسی که با چند فرد دیگر نیز رابطه دارد افراد ۲۵ ساله یا کمتر که از نظر جنسی فعال هستند استفاده از دستگاه IUD برای کنترل بارداری: (IUD یک دستگاه T شکل کوچک است که داخل رحم قرار می‌گیرد و از بارداری برای چندین سال جلوگیری می‌کند. در ۳ هفته اول پس از جایگیری دستگاه، خطر ابتلا به PID زیاد است.) چگونه می‌توان خطر ابتلا به PID را کاهش داد؟ اگر از نظر جنسی فعال هستید، با انجام کارهای زیر،‌ شانس ابتلا به PID را کاهش دهید: داشتن رابطه جنسی تنها با یک نفر استفاده از کاندوم علائم PID هیچ آزمایشی برای PID وجود ندارد. تشخیص معمولا بر اساس ترکیبی از سابقه پزشکی، معاینه فیزیکی و نتایج سایر آزمایشات انجام می‌شود. علائم ممکن است خفیف بوده یا اصلا وجود نداشته باشند. برخی از موارد عبارتند از:‌ درد در قسمت پایین شکم تب ترشح غیرمعمول و بوی بد واژن درد یا خونریزی هنگام رابطه جنسی احساس سوزش هنگام ادرار خونریزی بین پریودها در صورت مشاهده هر یک از این علائم، باید توسط پزشک معاینه شوید. اگر فکر می‌کنید که شما یا شریک جنسیتان به بیماری مقاربتی مبتلا هستید، یا در معرض آن قرار گرفته‌اید، هر چه سریع‌تر به پزشک مراجعه کنید. اگر PID به موقع درمان نشود؛ می‌تواند عوارض زیر را به همراه داشته باشد: ایجاد اسکار در خارج و داخل لوله‌های فالوپ که می‌تواند منجر به انسداد شود. بارداری خارج از رحم ناباروری درد طولانی مدت لگن یا شکم آیا PID قابل درمان است؟ بله! اگر زود تشخیص داده شود، قابل درمان است. با این حال، درمان، آسیبی را که قبلا برای دستگاه تناسلی رخ داده، از بین نمی‌برد. درمان PID ممکن است با گذر زمان سخت‌تر باشد. اگر علائم شما هنگام مصرف آنتی‌بیوتیک از بین رفتند؛ مصرف دارو را قطع نکنید. با شریک جنسی خود صادق باشید تا آن‌ها نیز برای بیماری‌های مقاربتی آزمایش بدهند و در صورت نیاز، درمان شوند. اگر پس از درمان، مجددا به نوعی از STD مبتلا شوید، احتمال ابتلای مجدد به PID نیز وجود دارد. همچنین اگر قبلا این بیماری را داشته‌اید، شانس بیش‌تری برای ابتلای مجدد دارید.   دکتر زهره کشاورزپزشک متخصص سلامت باروری - فلوشیپ پزشکی جنسیعضو هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی CDC

زگیل آبکی یکی از انواع بیماری‌های مقاربتی است که می‌تواند از طریق رابطه جنسی یا تماس پوست با پوست منتقل شود. این ویروس Molluscum contagiosum (MCV) نام دارد. انتقال از طریق فعالیت جنسی، شایع‌ترین شکل انتقال برای بزرگسالان است. این ویروس ممکن است از طریق حوله یا لباسی که با ضایعات پوستی آلوده شده، استخر و حمام مشترک منتقل شود. برای جلوگیری از گسترش بیشتر عفونت، روی مناطقی که به وضوح آلوده هستند یا نزدیک آن‌ها را اصلاح نکنید. چقدر طول می‌کشد تا علائم بیماری ظاهر شود؟ زمانی که فرد مبتلا شده تا هنگامی که شروع به نشان دادن علائم می‌کند، دوره کمون نامیده نامیده می‌شود که به طور متوسط ​​۲ تا ۳ ماه است. اما می‌تواند از یک هفته تا ۶ ماه متغیر باشد. علائم زگیل آبکی چیست؟ این بیماری‌، ضایعات کوچک و بدون درد ایجاد ‌می‌کند. آن‌ها ممکن است به صورت برجستگی‌های کوچک شروع شوند و در طی یک دوره چند هفته‌ای به زخم یا برآمدگی‌های بزرگتر تبدیل شوند. ضایعات می‌توانند گوشتی، خاکستری-سفید، زرد یا صورتی باشند. آن‌ها ممکن است باعث خارش یا حساسیت شوند. اما در بیشتر موارد، مشکلات کمی ایجاد می‌کنند. در بزرگسالان، معمولا در ران‌ها، باسن، و زیر شکم وجود دارند و گاهی اوقات ممکن است در ناحیه تناسلی خارجی و مقعد نیز ظاهر شوند. ضایعات می‌توانند از ۲ هفته تا ۴ سال روی‌ بدن باقی بمانند. افراد مبتلا به سیستم ایمنی ضعیف، مانند افراد مبتلا به ایدز، ممکن است به شیوع گسترده بیماری مبتلا شوند. پیشنهاد می‌کنیم مقاله‌ی «هر آنچه که باید درباره ایدز و HIV بدانید» را هم در سایت سلامت باروری، مطالعه کنید. تشخیص بیماری به چه صورت است؟‌ تشخیص معمولا بر اساس ظاهر ضایعه انجام می‌شود، بنابراین پزشک اغلب فقط با نگاه کردن، می‌تواند تشخیص دهد. همچنین گرفتن نمونه و قرار دادن آن در زیر میکروسکوپ نیز یکی از روش‌های تشخیص است. آیا زگیل آبکی قابل درمان است؟ اکثر علائم بیماری، در نهایت خود به خود برطرف می‌شوند. اما درمان، به کاهش خطر گسترش ضایعات بر روی بدن شما و انتقال MCV به دیگران کمک می‌کند. بسته به نظر پزشک، جراحی یا درمان موضعی مانند استفاده از  پودوفیلین،‌ کانتاریدین، فنل یا ید توصیه می‌شود. کرایوتراپی (یخ زدن ضایعه با نیتروژن مایع)، یک روش برای حذف ضایعات است. به یاد داشته باشید که مولوسکوم ممکن است عود کند، اما مشخص نیست که آیا این به دلیل عفونت مجدد بوده یا یک عفونت خفته، فعال شده است. مولوسکوم چه مشکلات سلامتی را ایجاد خواهد کرد؟‌ شایع‌ترین عارضه، عفونت ثانویه ناشی از باکتری است. به خصوص در افرادی که سیستم ایمنی ضعیف دارند. چگونه می‌توان خطر ابتلا به زگیل تناسلی آبکی را کاهش داد؟‌ انتقال از طریق تماس جنسی، رایج‌ترین شکل ابتلا در بزرگسالان است. نداشتن رابطه جنسی با فرد مبتلا به بیماری، موثرترین راه پیشگیری از MCV خواهد بود. استفاده از کاندوم ضروری است. اگر به مولوسکوم مبتلا هستید، از دست زدن به ضایعه و سپس لمس قسمت دیگری از بدن، خودداری کنید تا از هرگونه احتمال گسترش عفونت، جلوگیری شود.   دکتر زهره کشاورزپزشک متخصص سلامت باروری - فلوشیپ پزشکی جنسیعضو هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی منبع

ایدز بیماری است که می‌تواند در افراد مبتلا به ویروس HIV ایجاد شود. درمان با داروهای ضد رتروویروسی (Retrovirus)، معمولا از ایجاد ایدز در افراد مبتلا به HIV جلوگیری می‌کند. رتروویروس، نوعی از ویروس است که با استفاده از آنزیم وارونویس،‌ دی‌ان‌ای (DNA) خود را از روی آران‌ای (RNA) سلول میزبان می‌سازد. HIV چیست؟ HIV ویروسی است که به سیستم ایمنی آسیب می‌رساند. HIV درمان نشده، سلول‌های CD4 را که نوعی سلول ایمنی به نام (T) هستند؛ تحت تاثیر قرار می‌دهد و آن‌ها را از بین می‌برد. با گذشت زمان، از آنجایی که HIV، سلول‌های CD4 بیشتری را از بین می‌برد، احتمال ابتلای بدن به انواع بیماری‌ها و سرطان‌ها بیشتر می‌شود. HIV از طریق مایعات بدن منتقل می شود که عبارتند از: خون مایع منی مایعات واژن و رکتوم (راست روده) شیر مادر از آن‌جایی که اچ‌آی‌وی خود را وارد DNA سلول‌ها می‌کند، تا پایان عمر در بدن باقی می‌ماند. در حال حاضر هیچ دارویی وجود ندارد که HIV را از بدن حذف کند. اگرچه بسیاری از دانشمندان در تلاش برای یافتن آن هستند. با این حال، با مراقبت‌های پزشکی، از جمله درمانی به نام درمان ضد رتروویروسی، می‌توان HIV را مدیریت کرد و سال‌ها با این ویروس زندگی کرد. بدون درمان، فرد مبتلا به HIV، احتمالا به یک بیماری جدی به نام سندرم نقص ایمنی اکتسابی، معروف به ایدز مبتلا می‌شود. در آن مرحله، سیستم ایمنی ضعیف‌تر از آن است که بتواند با موفقیت در برابر سایر بیماری‌ها و عفونت‌ها واکنش نشان دهد. بدون درمان، امید به زندگی در مراحل پایانی ایدز، حدود ۳ سال است. با درمان ضد رتروویروسی، امید به زندگی می‌تواند تقریبا مشابه فردی باشد که به HIV مبتلا نشده است. در حال حاضر، حدود ۱/۲ میلیون آمریکایی با HIV زندگی می‌کنند. از هر ۷ نفر، ۱ نفر نمی‌داند که به این ویروس مبتلا است. اچ‌آی‌وی می‌تواند تغییراتی را در سراسر بدن ایجاد کند. ایدز چیست؟ ایدز بیماری است که می‌تواند در افراد مبتلا به HIV ایجاد شود. این پیشرفته‌ترین مرحله HIV است. داشتن ویروس HIV، الزاما به معنی مبتلا بودن فرد به ایدز نیست. HIV سلول‌های CD4 را از بین می‌برد. در هر میلی‌متر مکعب بدن بزرگسالان سالم، معمولا بین ۵۰۰ تا ۱۶۰۰ سلول CD4 وجود دارد. فرد مبتلا به HIV، که تعداد CD4 او کمتر از ۲۰۰ عدد در میلی‌متر مکعب باشد، مبتلا به ایدز خواهد بود. بدون درمان، HIV می‌تواند در عرض یک دهه به ایدز تبدیل شود. در ایدز سیستم ایمنی بدن به شدت در معرض خطر است. این یعنی بدن به قدری ضعیف شده که دیگر نمی‌تواند در برابر بیشتر بیماری‌ها و عفونت‌ها واکنش نشان دهد. عفونت‌های فرصت طلبی مانند پنومونی پنوموسیستیس جیرووسی، فقط در کسانی با ضعف ایمنی شدید، مانند افراد مبتلا به ایدز رخ می‌دهند. فرد مبتلا به ایدز در برابر طیف گسترده‌ای از بیماری‌ها آسیب‌پذیر می‌شود، از جمله: ذات الریه بیماری سل بیماری قارچی در دهان یا گلو سیتومگالوویروس (CMV)، نوعی ویروس هرپس مننژیت کریپتوکوکی (یک بیماری قارچی در مغز) توکسوپلاسموز (یک بیماری مغزی ناشی از یک انگل) کریپتوسپوریدیوز (وضعیتی که توسط یک انگل روده ایجاد می‌شود.) سرطان، از جمله سارکوم کاپوزی (KS) و لنفوم کاهش امید به زندگی، نتیجه مستقیم خود سندرم نیست. بلکه نتیجه بیماری‌ها و عوارضی است که از ضعیف شدن سیستم ایمنی بدن در اثر ایدز ناشی می‌شود. علائم اولیه HIV چند هفته‌ی اول پس از ابتلای یک فرد به HIV، «مرحله حاد عفونت» نامیده می‌شود. برخی افراد ممکن است علامتی نداشته باشند. با این حال، در این دوره، بار ویروسی فرد بسیار زیاد است. بار ویروسی مقدار ویروس HIV است که در جریان خون یافت می‌شود. این یعنی ویروس در این زمان، می‌تواند به راحتی در این مدت به شخص دیگری انتقال یابد. در این مدت، ویروس به سرعت تکثیر می‌شود. همان‌طور که گفتیم، برخی افراد، در ابتدا هیچ علامتی ندارند. با این حال، بسیاری، علائم را در ماه‌های اول پس از ابتلا به ویروس تجربه می‌کنند. اما اغلب متوجه نمی‌شوند که HIV باعث این علائم شده. دلیلش این است که علائم مرحله‌ی حاد، می‌تواند شبیه آنفولانزا یا سایر ویروس‌های فصلی باشد. مانند: تب لرز تورم غدد لنفاوی بدن درد بثورات پوستی گلو درد سردرد حالت تهوع ناراحتی معده این علائم ممکن است خفیف تا شدید باشند و از چند روز تا چند هفته ادامه پیدا کنند. از آنجایی که همه‌ی آن‌ها مثل بیماری‌های رایجی همچون آنفولانزا هستند؛ برخی به پزشک مراجعه نمی‌کنند. علائم HIV می‌تواند از فردی به فرد دیگر متفاوت باشد. علائم اولیه HIV، معمولا در عرض چند ماه از بین می‌رود. در این زمان، فرد وارد مرحله مزمن یا نهفتگی بالینی HIV می‌شود. این مرحله می‌تواند از چند سال تا چند دهه طول بکشد. برخی افراد در این مدت هیچ علامتی ندارند، در حالی که برخی دیگر ممکن است علائم کم یا غیر مرتبطی داشته باشند. علائم غیر مرتبط، علامتی است که به یک بیماری یا وضعیت خاص مربوط نمی‌شود و ممکن است شامل موارد زیر باشد: سردرد یا سایر دردها تورم غدد لنفاوی تب‌های مکرر عرق شبانه خستگی حالت تهوع استفراغ اسهال کاهش وزن بثورات پوستی عفونت‌های قارچی مکرر دهان یا واژن ذات‌الریه زونا HIV در این مدت، (حتی بدون داشتن علائم)، همچنان قابل انتقال است. با این حال، فرد نمی‌داند که HIV دارد مگر اینکه آزمایش بدهد. علائم HIV در این مرحله ممکن است گذرا باشند یا به سرعت پیشرفت کنند.  با استفاده مداوم از این درمان ضد رتروویروسی، HIV مزمن می‌تواند چندین دهه ادامه داشته باشد. اگر درمان، زود شروع شود؛ احتمالا فرد به ایدز مبتلا نخواهد شد. آیا راش (ضایعات پوستی) از علائم HIV است؟ بسیاری از افراد مبتلا به HIV، بثورات پوستی را تجربه می‌کنند. راش اغلب یکی از اولین علائم عفونت HIV است. به طور کلی، بثورات HIV، به صورت ضایعات متعدد قرمز رنگ که صاف و برجسته هستند؛ ظاهر می‌شوند. بثورات مربوط به HIV اچ‌آی‌وی باعث می‌شود فرد بیشتر به مشکلات پوستی مبتلا شود. زیرا این ویروس سلول‌های سیستم ایمنی را از بین می‌برد. عفونت‌های مشترکی که می‌توانند باعث ایجاد جوش شوند؛ عبارتند از: مولوسکوم (زگیل آبکی) هرپس سیمپلکس زونا بثورات پوستی می‌تواند به دلیل عفونت‌های همزمان با HIV ایجاد شود. برخی از داروهای مورد استفاده برای درمان اچ‌آی‌وی یا سایر بیماری‌ها نیز باعث ایجاد مشکلات پوستی می‌شوند. این نوع بثورات معمولا در عرض یک یا ۲ هفته پس از شروع یک داروی جدید ظاهر می‌شوند. گاهی اوقات بثورات به خودی خود برطرف می‌شوند. در غیر این صورت لازم است فرد داروهایش را عوض کند. بثورات ناشی از واکنش آلرژیک به دارو، می‌توانند جدی باشند. سایر علائم یک واکنش آلرژیک عبارتند از: مشکل در تنفس یا بلع سرگیجه تب سندرم استیونز جانسون (SJS)، یک واکنش آلرژیک نادر به داروهای HIV است. علائم شامل تب و تورم صورت و زبان است. بثورات تاول‌مانند، پوست و غشاهای مخاطی را درگیر می‌کند و به سرعت پخش می‌شوند. هنگامی که ۳۰ درصد پوست تحت تأثیر قرار بگیرد، به آن نکرولیز اپیدرمی سمی می‌گویند که یک وضعیت تهدید کننده است. اگر این اتفاق بیفتد، مراقبت‌های پزشکی اورژانسی مورد نیاز است. به خاطر داشته باشید که بثورات شایع هستند و می‌توانند دلایل زیادی داشته باشند. علائم HIV در مردان متفاوت است؟ علائم HIV از فردی به فرد دیگر متفاوت است. با این حال، در مردان و زنان مشابه است. اگر فردی در معرض HIV قرار گرفته باشد، ممکن است سایر عفونت‌های مقاربتی (STIs) را نیز داشته باشد. این شامل موارد زیر است: سوزاک کلامیدیا سیفلیس تریکومونیازیس مردان ممکن است بیشتر از زنان متوجه علائم بیماری‌های مقاربتی (مانند زخم در ناحیه تناسلی)، شوند. با این حال، مردان معمولا به اندازه زنان، به دنبال مراقبت‌های پزشکی نیستند. علاوه‌بر این، زنان مبتلا به HIV در معرض خطر ابتلا به موارد زیر هستند: عفونت‌های قارچی مکرر واژن سایر عفونت‌های واژن، از جمله واژینوز باکتریایی بیماری التهابی لگن (PID) تغییر در چرخه‌های قاعدگی ویروس پاپیلومای انسانی (HPV)، که می‌تواند باعث زگیل تناسلی و سرطان دهانه‌ی رحم شود. یک خطر دیگر برای زنان مبتلا به HIV، این است که ویروس می‌تواند در دوران بارداری به نوزاد هم منتقل شود. زنانی که تحت درمان ضد رتروویروسی قرار می‌گیرند، در معرض خطر بسیار پایین انتقال اچ‌آی‌وی به جنین خود، در دوران بارداری و زایمان هستند. این ویروس می‌تواند از طریق شیر مادر، به نوزاد منتقل شود. توصیه می‌شود که زنان مبتلا به HIV، به نوزادان خود شیر ندهند و از شیر خشک استفاده کنند. علائم ایدز چیست؟ ایدز به سندرم نقص ایمنی اکتسابی اشاره دارد. در این شرایط، سیستم ایمنی بدن به دلیل داشتن ویروس HIV، که سال‌ها کنترل نشده، ضعیف می‌شود. اگر اچ‌آی‌وی در مراحل اولیه تشخیص داده شود و با درمان ضد رتروویروسی کنترل شود، معمولا فرد مبتلا به ایدز نمی‌شود. اگر فردی بداند که HIV دارد اما به طور مداوم از درمان ضدرتروویروسی خود استفاده نکند، ممکن است به ایدز مبتلا شود. همچنین ممکن است فرد در صورت داشتن نوعی HIV مقاوم به درمان ضد رتروویروسی، به ایدز مبتلا شود. با استفاده از درمان ضد رتروویروسی، فرد می‌تواند تشخیص مزمن HIV را بدون ابتلا به ایدز، برای چندین دهه حفظ کند. علائم ایدز معمولا شامل موارد زیر باشد: تب مکرر غدد لنفاوی متورم مزمن، به ویژه زیر بغل، گردن و کشاله ران خستگی مزمن عرق شبانه لکه‌های تیره زیر پوست یا داخل دهان، بینی و پلک‌ها زخم‌ها، لکه‌ها یا ضایعات دهان، زبان، اندام تناسلی و مقعد برجستگی‌ها، ضایعات و بثورات پوستی اسهال مکرر یا مزمن کاهش وزن سریع مشکلات عصبی مانند کاهش تمرکز، از دست دادن حافظه و گیجی اضطراب و افسردگی درمان ضد رتروویروسی، اچ‌آی‌وی را کنترل کرده و معمولا از ایدز جلوگیری می‌کند. سایر عفونت‌ها و عوارض ایدز نیز قابل درمان هستند. این درمان باید متناسب با نیازهای فردی باشد. حقایق انتقال HIV هر کسی ممکن است به HIV مبتلا شود. این ویروس از طریق مایعات بدن منتقل می‌شود. برخی دیگر از راهای انتقال HIV، عبارتند از: از طریق رابطه جنسی واژینال یا مقعدی (رایج‌ترین راه انتقال) با استفاده از سوزن مشترک، سرنگ‌ها و سایر اقلام برای مصرف مواد مخدر تزریقی به اشتراک گذاشتن تجهیزات خالکوبی بدون استریل کردن آن انتقال از مادر به فرزند در دوران بارداری،‌ زایمان و شیردهی از طریق جویدن غذای کودک قبل از اینکه به او بدهید انتقال خون یا پیوند اعضا و بافت انتقال HIV از طریق موارد زیر ممکن اما بسیار نادر است:  رابطه جنسی دهانی (فقط اگر خونریزی لثه یا زخم‌های باز در دهان فرد وجود داشته باشد.) گاز گرفتن توسط یک فرد مبتلا به HIV (فقط اگر بزاق خونی باشد یا زخم‌های باز در دهان فرد وجود داشته باشد.) تماس پوست زخم یا غشاهای مخاطی با خون فردی که مبتلا به HIV است. HIV از طریق موارد زیر منتقل نمی‌شود: تماس پوست به پوست در آغوش گرفتن، دست دادن یا بوسیدن هوا یا آب به اشتراک گذاشتن غذا یا نوشیدنی بزاق، اشک یا عرق (مگر اینکه با خون فرد مبتلا به HIV مخلوط شود.) اشتراک توالت، حوله یا رختخواب پشه‌ها یا سایر حشرات اگر فردی که مبتلا به HIV است، تحت درمان باشد، انتقال ویروس به فرد دیگر عملا غیرممکن است. علل HIV دانشمندان بر این باورند که وقتی مردم از گوشت شامپانزه آفریقایی حاوی این ویروس استفاده می‌کردند، ویروس نقص ایمنی میش (SIV)، به انسان منتقل شد. زمانی که ویروس وارد جمعیت انسانی شد، به چیزی که ما اکنون به عنوان HIV می‌شناسیم، جهش یافت. این اتفاق احتمالا در دهه ۱۹۲۰ رخ داده است. اچ‌آی‌وی طی چندین دهه،‌ در سراسر آفریقا سرایت کرد. در نهایت، ویروس به سایر نقاط جهان مهاجرت کرد. دانشمندان اولین بار در سال ۱۹۵۹، HIV را در نمونه خون انسان کشف کردند. گمان می‌رود که HIV از دهه ۱۹۷۰، در ایالات متحده وجود داشته، اما تا دهه ۱۹۸۰ به آگاهی عمومی نرسید. گزینه‌های درمانی برای HIV درمان باید در اسرع وقت پس از تشخیص، بدون توجه به بار ویروسی شروع شود. درمان اصلی HIV، ضد رتروویروسی است. ترکیبی از داروهای روزانه که از تولید مثل ویروس جلوگیری می‌کند. این به محافظت از سلول‌های CD4 کمک کرده و سیستم ایمنی را قوی نگه می‌دارد. همچنین از ابتلا به ایدز نیز کمک می‌کند و خطر انتقال ویروس به دیگران را نیز کاهش می‌دهد. هنگامی که درمان موثر باشد، بار ویروسی "غیرقابل تشخیص" خواهد بود. یعنی فرد هنوز HIV دارد، اما ویروس در نتایج آزمایش قابل مشاهده نیست. با این حال، اگر فرد درمان ضد رتروویروسی را متوقف کند، بار ویروسی دوباره افزایش می‌یابد و HIV می‌تواند دوباره به سلول‌های CD4 حمله کند. داروهای HIV بسیاری از داروهای ضد رتروویروسی، برای درمان HIV تایید شده‌اند. این داروها به ۷ دسته تقسیم می‌شوند. چند نمونه از آن‌ها عبارتند از: مهارکننده‌های نوکلئوزیدی رونوشت معکوس (NRTIs) مهارکننده‌های ترانس کریپتاز معکوس غیر نوکلئوزیدی (NNRTIs) مهار کننده‌های پروتئاز آنتاگونیست‌های CCR5 وزارت بهداشت و خدمات انسانی ایالات متحده (HHS)، استفاده از ۳ داروی HIV، از حداقل ۲ دسته دارویی را برای درمان توصیه می‌‌کند. عوارض و هزینه‌ها عوارض جانبی درمان ضد رتروویروسی متفاوت است و ممکن است شامل حالت تهوع، سردرد و سرگیجه باشد. این علائم اغلب موقتی هستند و با گذشت زمان ناپدید می‌شوند. عوارض جانبی جدی، می‌تواند شامل تورم دهان، زبان، آسیب کبد یا کلیه باشد. هزینه‌های درمان، با توجه به موقعیت جغرافیایی و نوع پوشش بیمه‌ها، متفاوت است. توجه داشته باشید که در حال حاضر هیچ درمانی برای HIV وجود ندارد، اما می‌توان آن را مدیریت کرد. افراد مبتلا به HIV اغلب با درمان زودهنگام، طول عمر طبیعی دارند. هیچ درمانی برای ایدز نیز وجود ندارد. با این حال، داروها می‌توانند تعداد CD4 را تا حدی افزایش دهد. اچ‌آی‌وی و ایدز به هم مرتبط هستند، اما یکسان نیستند. برای تشخیص HIV از چه آزمایشاتی استفاده می‌شود؟ برای تشخیص HIV می‌توان از چندین آزمایش مختلف استفاده کرد. آزمایش آنتی بادی - آنتی ژن تست‌های آنتی بادی-آنتی ژن متداول‌ترین آزمایشات مورد استفاده هستند. آن‌ها می‌توانند نتیجه‌ی مثبت را معمولا در عرض ۱۸ تا ۴۵ روز پس از ابتلای اولیه فرد به HIV، نشان دهند. این آزمایشات، خون را از نظر وجود آنتی‌بادی و آنتی‌ژن بررسی می‌کند. آنتی‌بادی، نوعی پروتئین است که بدن برای پاسخ به عفونت، می‌سازد. از سوی دیگر، آنتی ژن بخشی از ویروس است که سیستم ایمنی شخص را تحریک می‌کند. آزمایش آنتی‌بادی این آزمایش، خون را فقط از نظر وجود آنتی بادی بررسی می‌کند. بین ۲۳ تا ۹۰ روز پس از انتقال، اکثر افراد آنتی‌بادی‌های HIV قابل تشخیص را دارند که در خون یا بزاق یافت می‌شوند. این تست، با استفاده از آزمایش خون یا سواب دهان انجام می‌شود. برخی از آزمایش‌ها نتایج را در ۳۰ دقیقه یا کمتر ارائه می‌دهند و در مطب یا کلینیک ارائه‌دهنده مراقبت‌های بهداشتی انجام می‌شوند. آزمایش اسید نوکلئیک (NAT) این آزمایش گران‌قیمت، برای غربالگری عمومی استفاده نمی‌شود و برای افرادی است که علائم اولیه HIV یا یک عامل خطر شناخته شده دارند. این آزمایش به دنبال آنتی بادی نیست بلکه به دنبال خود ویروس می‌گردد. حدود ۵ تا ۲۱ روز طول می‌کشد تا HIV در خون، قابل تشخیص باشد. این آزمایش معمولا با تست آنتی‌بادی انجام می‌شود. امروزه انجام آزمایش HIV آسان‌تر از همیشه است. «دوره‌ی پنجره» HIV چیست؟ به محض اینکه ویروس اچ‌آی‌وی وارد بدن می‌شود، شروع به تولید مثل می‌کند. همان‌طور که گفتیم؛ سیستم ایمنی انسان با تولید آنتی‌بادی‌ها، به آنتی‌ژن‌های ویروس پاسخ می‌دهد.  زمان بین قرار گرفتن در معرض ویروس تا هنگامی که در خون، قابل تشخیص است؛ دوره‌ی پنجره HIV نامیده می‌شود. اکثر افراد در عرض ۲۳ تا ۹۰ روز، آنتی‌بادی‌های قابل تشخیص HIV را ایجاد می‌کنند. اگر فردی در این زمان، آزمایش HIV انجام دهد، احتمالا نتیجه‌ی منفی دریافت می‌کند. با این حال، احتمال انتقال ویروس به دیگران در دوره‌ی پنجره، همچنان وجود دارد.  اگر شخصی فکر می‌کند که ممکن است در معرض HIV قرار گرفته باشد اما در این مدت آزمایشش منفی بوده، باید چند ماه دیگر مجددا تست بدهد. در این بین، استفاده از کاندوم یا سایر روش‌ها، برای جلوگیری از انتشار احتمالی HIV، ضروری است. اگر کسی که در طول دوره‌ی پنجره، آزمایش منفی دارد؛ می‌تواند از پروفیلاکسی پس از مواجهه (PEP)، استفاده کند. این دارویی است که پس از قرار گرفتن در معرض ویروس، برای جلوگیری از ابتلا به HIV مصرف می‌شود. PEP باید در اسرع وقت (حداکثر ۷۲ ساعت پس از قرار گرفتن در معرض ویروس)، مصرف شود. حالت ایده‌آل این است که شخص، قبل از رابطه جنسی، PEP استفاده کند. راه دیگر جلوگیری از ابتلا به HIV، داروهای (PrEP) است. PrEP ترکیبی از داروهاست که قبل از قرار گرفتن احتمالی در معرض ویروس، استفاده شده و می‌تواند خطر ابتلا یا انتقال ویروس را در صورت مصرف مداوم کاهش دهد. پیشگیری از HIV در حال حاضر هیچ واکسنی برای جلوگیری از انتقال HIV وجود ندارد. با این حال، انجام برخی اقدامات، به جلوگیری از انتقال HIV کمک می‌کند. رابطه جنسی ایمن‌تر رایج‌ترین راه برای انتقال HIV، داشتن رابطه مقعدی یا واژینال بدون کاندوم است. این خطر را نمی‌توان به طور کامل از بین برد، مگر اینکه به طور کامل از رابطه جنسی اجتناب کرد. با این حال با انجام برخی اقدامات، می‌توان ریسک آن‌ را کاهش داد. فردی که نگران خطر ابتلا به HIV است؛ باید: تست HIV بدهد. برای سایر عفونت‌های مقاربتی (STI) آزمایش دهد. از کاندوم استفاده کند (به خاطر داشته باشید که پیشاب مردان نیز می‌تواند حاوی ویروس باشد) در صورت ابتلا به ویروس HIV، داروهای خود را طبق دستور مصرف کنید. با انجام این کار، خطر انتقال ویروس به شریک جنسی خود را کاهش می‌دهید.   سایر اقدامات برای جلوگیری از گسترش HIV عبارتند از: از به اشتراک گذاشتن سوزن یا سایر لوازم جانبی خودداری کنید. فردی که در معرض HIV قرار گرفته،‌ باید PEP مصرف کند. این شامل سه داروی ضد رتروویروسی است که به مدت ۲۸ روز تجویز می‌شود. PEP باید در اسرع وقت، پس از قرار گرفتن در معرض ویروس، اما قبل از گذشت ۳۶ تا ۷۲ ساعت، شروع شود. فردی که شانس بیشتری برای ابتلا به HIV دارد، باید (PrEP) بخورد. اگر به طور مداوم مصرف شود، می‌تواند خطر ابتلا به HIV را کاهش دهد. PrEP ترکیبی از ۲ دارو به شکل قرص است. زندگی با HIV بیش از ۱/۲ میلیون نفر در ایالات متحده با HIV زندگی می‌کنند. شرایط زندگی با این بیماری، برای هرکسی متفاوت است. با این حال، افراد با مصرف دارو می‌توانند زندگی طولانی‌تر و بهتری داشته باشند. مهمترین نکته این است که درمان ضد رتروویروسی را در اسرع وقت شروع کنید. با مصرف داروها، مطابق با تجویز، افراد مبتلا به HIV، می‌توانند بار ویروسی خود را پایین نگه دارند. همچنین به طور منظم، روند درمان را با پزشکتان پیگیری کنید. همچنین مهم است که به طور منظم با یک ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی پیگیری کنید. راه های دیگری که افراد مبتلا به HIV، می‌توانند با آن سلامت خود را بهبود بخشند؛ عبارتند از: کارهایی که انجام دادن آن‌ها برای افراد مبتلا به HIV لازم است: داشتن یک رژیم غذایی خوب و متعادل ورزش منظم استراحت زیاد اجتناب از مصرف تنباکو و سایر مواد مخدر اطلاع دادن علائم جدید به پزشک تمرکز بر سلامت روان استفاده از کاندوم و داشتن رابطه جنسی ایمن‌تر مصرف دارو در دهه ۱۹۹۰، امید به زندگی یک فرد ۲۰ ساله‌ی مبتلا به HIV، حدود ۱۹ سال بود. در سال ۲۰۱۱، یک فرد ۲۰ ساله‌ی مبتلا به HIV، می‌تواند انتظار داشته باشد که تا ۵۳ سال دیگر زندگی کند. این یک پیشرفت چشمگیر است که تا حد زیادی به دلیل درمان ضد رتروویروسی است. با درمان مناسب، بسیاری از افراد مبتلا به HIV، می‌توانند یک طول عمر طبیعی داشته باشند. البته موارد زیادی بر امید به زندگی برای یک فرد مبتلا به HIV تاثیر می‌گذارد. از جمله: تعداد سلول‌های CD4 بار ویروسی بیماری‌های جدی مرتبط با HIV، از جمله هپاتیت سوء استفاده از مواد مخدر سیگار کشیدن دسترسی، تبعیت و پاسخ به درمان سایر شرایط سلامتی سن محل زندگی یک فرد نیز مهم است. افراد در ایالات متحده و سایر کشورهای توسعه یافته، ممکن است بیشتر به درمان ضد رتروویروسی دسترسی داشته باشند. استفاده مداوم از این داروها به جلوگیری از پیشرفت HIV به ایدز، کمک می‌کند. هنگامی که HIV به ایدز تبدیل می‌شود، میزان امید به زندگی بدون درمان، حدود ۳ سال است. در سال ۲۰۱۷، حدود ۲۰/۹ میلیون نفر از افراد مبتلا به HIV، از درمان ضد رتروویروسی استفاده می‌کردند. آیا واکسنی برای HIV وجود دارد؟ در حال حاضر، هیچ واکسنی برای پیشگیری یا درمان HIV وجود ندارد. تحقیقات و آزمایش‌های بسیاری بر روی واکسن‌ها در حال انجام است، اما هیچ کدام تایید نشده‌اند. HIV یک ویروس پیچیده است که به سرعت جهش پیدا می‌کند. فقط تعداد کمی از افراد مبتلا به HIV، آنتی‌بادی‌های وسیع و متنوع، برای سویه‌های مختلف ویروس، تولید می‌کنند. اولین مطالعه اثربخشی واکسن HIV، در سال ۲۰۱۶، طی ۷ سال و در آفریقای جنوبی انجام شد. یک پیگیری ۳/۵ ساله پس از واکسیناسیون، نشان داد که واکسن، ۳۱/۲ درصد در جلوگیری از انتقال HIV موثر است. این مطالعه شامل ۵۴۰۰ مرد و زن از آفریقای جنوبی بود. در سال ۲۰۱۶، در آفریقای جنوبی، حدود ۲۷۰ هزار نفر به HIV مبتلا شدند. تحقیقات دیگر در مورد واکسن HIV، همچنان ادامه دارد. در حالی که هنوز هیچ واکسنی برای پیشگیری از HIV وجود ندارد، افراد مبتلا به HIV، می‌توانند از واکسن‌های دیگر برای جلوگیری از بیماری‌های مرتبط با HIV بهره‌مند شوند. توصیه‌های CDC، شامل موارد زیر است: ذات الریه آنفولانزا هپاتیت A و B مننژیت زونا آمار HIV در سال ۲۰۱۹، حدود ۳۸ میلیون نفر در سراسر جهان مبتلا به HIV بودند. از این تعداد، ۱/۸ میلیون نفر، کودکان زیر ۱۵ سال بودند. در پایان سال ۲۰۱۹، حدود ۲۵/۴ میلیون نفر مبتلا به HIV، از درمان ضد رتروویروسی استفاده می کردند. از زمان شروع همه‌گیری، حدود ۷۵/۷ میلیون نفر به HIV مبتلا شده و تاکنون عوارض مرتبط با ایدز، جان ۳۲/۷ میلیون نفر را گرفته است. در سال ۲۰۱۹، حدود ۶۹۰ هزار نفر بر اثر بیماری‌های مرتبط با ایدز جان خود را از دست دادند. این عدد در سال ۲۰۰۵،‌ ۱/۹ میلیون نفر بود. شرق و جنوب آفریقا، بیشترین موارد ابتلا را داشته‌اند. زنان بالغ و نوجوان، ۱۹ درصد از تشخیص‌های جدید HIV در ایالات متحده (در سال ۲۰۱۸)، را تشکیل می‌دهند. تقریبا نیمی از موارد جدید در آمریکایی‌های آفریقایی تبار رخ می‌دهد. در صورت درمان نشدن، یک زن مبتلا به ویروس، حدود ۱۵ تا ۴۵ درصد می‌تواند ویروس را در دوران بارداری یا شیردهی، به فرزندش منتقل کند. با درمان ضد رتروویروسی در طول بارداری و اجتناب از شیردهی، خطر انتقال، کمتر از ۵ درصد است. در حال حاضر، دسترسی به درمان ضد رتروویروسی، در سراسر جهان در حال بهبود است. امیدواریم آمار افراد مبتلا به HIV و ایدز، همچنان کاهش پیدا کند.   دکتر زهره کشاورزپزشک متخصص سلامت باروری - فلوشیپ پزشکی جنسیعضو هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی منبع

در مردان، بیضه‌ها تستوسترون تولید می‌کنند. اگر تولید تستوسترون کمتر یا بیشتر از حد معمول باشد، می‌تواند بر سلامت جسمی و روانی مردان تاثیر بگذارد. این هورمون در انسان و بسیاری از حیوانات یافت می‌شود. تخمدان‌های زنان نیز در مقادیر بسیار کم تستوسترون می‌سازند. جنین پسر، ۷ هفته پس از لقاح شروع به تولید تستوسترون می‌کند. میزان تولید این هورمون در زمان بلوغ مردان، به طور قابل توجهی افزایش یافته و بعد از حدود ۳۰ سالگی کاهش می‌یابد. تستوسترون در میزان میل جنسی مردان بسیار موثر است و نقش حیاتی در تولید اسپرم دارد. همچنین بر توده استخوانی، عضلانی، نحوه ذخیره چربی در بدن، تولید گلبول‌های قرمز و حتی رفتار و خلق‌وخوی مردان نیز تاثیر دارد. سطح تستوسترون پایین اکثر مردان بیش از اندازه کافی تستوسترون دارند. اما ممکن است بدن تستوسترون بسیار کمی تولید کند. این منجر به وضعیتی به نام هیپوگنادیسم می شود. سطوح پایین تستوسترون می‌تواند علائم مختلفی را در مردان ایجاد کند، از جمله: کاهش میل جنسی انرژی کمتر افزایش وزن احساس افسردگی بد خلقی عزت نفس پایین موی کم بدن استخوان‌هایی با ضخامت کمتر در حالی که تولید تستوسترون به طور طبیعی با افزایش سن کاهش می‌یابد، عوامل دیگری هم می‌توانند باعث کاهش سطح این هورمون شوند. آسیب به بیضه‌ها و برخی از درمان‌های سرطان، مانند شیمی درمانی یا پرتودرمانی بر تولید تستوسترون، تاثیر منفی می‌گذارند. استرس و مشکلات سلامتی مزمن نیز می‌توانند تولید تستوسترون را کاهش دهند. برخی از این موارد عبارتند از: ایدز بیماری کلیوی اعتیاد به الکل سیروز کبدی سطح تستوسترون در زنان بالغ به طور پیوسته کاهش می یابد، با این حال، سطح T پایین نیز می‌تواند علائم مختلفی ایجاد کند، از جمله: میل جنسی کم کاهش استحکام استخوان کاهش تمرکز افسردگی سطح تستوسترون پایین در زنان ممکن است به دلیل برداشتن تخمدان‌ها و همچنین بیماری های هیپوفیز، هیپوتالاموس یا غدد فوق کلیوی باشد. تستوسترون درمانی ممکن است برای زنان با سطوح T پایین تجویز شود. با این حال، اثربخشی درمان بر بهبود عملکرد جنسی، در خانم‌هایی که دچار زادبس (یائسگی) شده‌اند؛ نامشخص است. تست تستوسترون یک آزمایش خون ساده می‌تواند سطح تستوسترون را تعیین کند. طبق مرکز پزشکی دانشگاه روچستر، سطح نرمال تستوسترون مردان، بین ۲۸۰ تا ۱۱۰۰ نانوگرم در دسی‌لیتر (ng/dL) برای مردان بالغ، و بین ۱۵ تا ۷۰ نانوگرم در دسی‌لیتر برای زنان بالغ است. به گفته انجمن اورولوژی آمریکا، اگر سطح تستوسترون یک مرد بالغ کمتر از ۳۰۰ نانوگرم در دسی‌لیتر باشد، پزشک ممکن است آزمایشی را برای تعیین علت کاهش تستوسترون انجام دهد. سطح پایین تستوسترون ممکن است نشانه‌ای از مشکلات غده هیپوفیز باشد. غده هیپوفیز یک هورمون دیگر را به بیضه‌ها می‌فرستد تا تستوسترون بیشتری تولید کنند. این موضوع در مردان بالغ صدق می‌کند. برای یک پسر نوجوان یا جوان، می‌تواند نشانه‌ی بلوغ دیررس (تاخیر در بلوغ) باشد. پسران با سطوح بالاتر تستوسترون، زودتر به بلوغ می‌رسند. زنان با تستوسترون بالا ممکن است ویژگی‌های مردانه داشته باشند. سطوح بسیار بالای تستوسترون می‌تواند نشانه‌ی اختلال غده فوق کلیوی یا حتی سرطان بیضه باشد. یک علت نادر اما طبیعی برای افزایش تولید تستوسترون، هیپرپلازی مادرزادی آدرنال (CAH) است. این بیماری مادرزادی است که با تاثیر بر روی غده‌های فوق کلیه، تولید تستوسترون را مختل می‌کند. اگر سطح تستوسترون شما بسیار بالا باشد؛ پزشک آزمایش‌های دیگری را برای کشف علت، تجویز خواهد کرد. مردانی که سطح تستوسترون پایینی دارند ممکن است دچار اختلال نعوظ (ED) شوند. تستوسترون درمانی طولانی مدت می‌تواند باعث کاهش تولید اسپرم شود. درمان با تستوسترون همچنین ممکن است باعث بزرگ شدن پروستات یا بیضه‌های کوچکتر و نرم‌تر شود. مردانی که سرطان پروستات یا سینه دارند؛ نباید درمان جایگزین تستوسترون را در نظر بگیرند. درمان جایگزینی تستوسترون کاهش تولید تستوسترون، همیشه نیاز به درمان ندارد؛ مگر اینکه سلامت و کیفیت زندگی شما را با مشکل روبرو کرده باشد. تستوسترون مصنوعی به صورت خوراکی، تزریق، ژل یا برچسب‌های پوستی تجویز خواهد شد. تستوسترون درمانی با تزریق عضلانی ممکن است باعث افزایش تعداد سلول‌های خونی شود. سایر عوارض جانبی درمان‌های جایگزین، شامل احتباس مایعات، افزایش تعداد گلبول‌های قرمز و تغییر میزان کلسترول است. اگر سطح تستوسترون پایینی دارید؛ برای انتخاب نوع درمان با پزشک خود مشورت کنید.   منبع۱, منبع۲

مواد مخدر می‌تواند اثرات گوناگونی روی زندگی جنسی فرد بگذارد. این ممکن است شامل افزایش یا کاهش میل جنسی باشد. فردی که مواد مصرف کرده، احتمالا ریسک‌پذیرتر است و رفتارش در طول رابطه جنسی تغییر می‌کند. ممکن است اثر یک ماده‌ی خاص با گذشت زمان تغییر کند. مواد مخدر بر افکار و احساسات فرد نیز اثر دارند. تغییراتی که اغلب غیر قابل پیش‌بینی هستند. ممکن است ماده‌ای که یک بار میل جنسی را افزایش داده، در گذر زمان تاثیر منفی روی کیفیت رابطه جنسی بگذارد. انجام رابطه جنسی به هماهنگی هورمون‌ها، انتقال‌دهنده‌های عصبی، تغییرات فیزیولوژیکی و احساسات دورنی فرد نیاز دارد. مواد مخدر می‌توانند بسیاری از جنبه‌های این فرآیند را تغییر دهند. حتی داروهایی هم که توسط پزشک نیز تجویز می‌شوند، این‌گونه هستند. به عنوان مثال، داروهای ضد روان‌پریشی می‌توانند سطح هورمون‌ها را به خصوص در مردان، تغییر دهند و باعث ایجاد مشکلات جنسی شوند. مطالعه‌ای که در سال ۲۰۱۸، روی ۱۸۰ فرد مبتلا به اختلال مصرف مواد انجام شد، داشتن عوارض جانبی جنسی بسیار شایع بود. شرکت‌کنندگان دارای اختلال مصرف موادی مانند الکل، حشیش، کوکائین و مواد افیونی بودند. افراد در همه‌ی گروه‌ها عوارض جانبی جنسی را گزارش کردند. برخی از راه‌هایی که مواد مخدر ممکن است بر زندگی جنسی افراد تأثیر بگذارد؛ عبارتند از: میل جنسی: مواد مخدر می‌توانند میزان میل جنسی افراد را تغییر دهند. این یعنی تمایل فرد برای داشتن رابطه، کمتر یا بیشتر از حد معمول است. همچنین ممکن است اثرات غیر قابل پیش‌بینی داشته باشند. این به شخص، موادی که مصرف می‌کند و بسیاری از عوامل دیگر مانند دوز و دفعات استفاده‌ی آن، بستگی دارد. برانگیختگی فیزیکی: صرف نظر از اینکه فرد از نظر روانی تمایل به رابطه جنسی دارد یا خیر، مواد مخدر می‌توانند بر تحریک فیزیکی تأثیر بگذارند. به عنوان مثال، می‌توانند بر خیسی واژن اثر گذاشته و یا منجر به اختلال عملکرد جنسی شوند.  مطالعه‌ای نشان داد که مصرف تفریحی از یک داروی اختلال نعوظ می‌تواند وابستگی ایجاد کند و در صورت عدم استفاده، منجر به اختلال نعوظ شود. ارگاسم و لذت جنسی: افراد اغلب برای افزایش لذت و سهولت ارگاسم در حین رابطه جنسی، از مواد مخدر استفاده می‌کنند. با این حال، برخی از مواد نیز ممکن است؛ رسیدن به ارگاسم را دشوار کنند. به عنوان مثال، الکل و مواد افیونی می‌توانند انزال را به تاخیر بیندازند. ممکن است فرد، بسته به اهداف جنسی خود، این را مثبت یا منفی بداند. ریسک‌پذیری جنسی: زمانی که فرد، تحت تأثیر الکل یا مواد مخدر قرار دارد، خطرات جنسی بیشتری را متحمل ‌می‌شود. در برخی موارد، بعضی از رفتارهای جنسی بالقوه مضر نیز می‌تواند منجر به تجاوز جنسی، سوء استفاده جنسی و اعمالی شود که جبران‌پذیر نیست.  مواد مخدر می‌تواند رابطه جنسی را کم و بیش لذت بخش کند. اثرات خاص مواد مخدر بر رابطه جنسی، در طول زمان تغییر می‌کند. به خصوص اگر فرد وابسته شود. همچنین ممکن است بر توانایی فرد در به خاطر سپردن رابطه جنسی و رضایت او از رابطه، تاثیر بگذارد. برخی از افراد ممکن است برای لذت بردن از رابطه یا حل مشکلات جنسی به مواد مخدر وابسته شوند. این می‌تواند منجر به اختلال عملکرد جنسی شود، حتی زمانی که فرد دیگر از مواد مخدر استفاده نمی‌کند. برای مثال، فردی که از محرک‌ها برای مدیریت اختلال نعوظ استفاده می‌کند، ممکن است پس از قطع مصرف نیز همچنان این مشکل را تجربه کند. به طور کلی، تا زمانی که فرد علل زمینه‌ای را شناسایی و درمان نکند، این مشکل برطرف نمی‌شود. مواد افیونی، ممکن است اثرات طولانی مدتی بر سلامت جنسی داشته باشند. در سال ۲۰۱۶، سازمان غذا و داروی آمریکا (FDA) هشدار داد که برخی از مواد افیونی ممکن است سطح هورمون جنسی را کاهش داده و منجر به اختلال نعوظ، پریود نشدن و ناباروری شود. مواد مخدر توانایی فرد را برای تصمیم‌گیری تغییر می‌دهند. مطالعات متعدد نشان می‌دهد که تجاوز جنسی بیشتر در مکان‌هایی رخ می‌دهد که قربانی یا مجرم در حال مصرف الکل هستند. مصرف چه ماده‌ای در حین رابطه جنسی خطرناک‌تر است؟ مصرف هر ماده‌‌ی مخدری در حین رابطه جنسی، می‌تواند خطرناک باشد. به ویژه برای افرادی که دارای شرایط پزشکی خاص هستند. لازم است به این موضوع آگاه باشید که هیچ ماده مخدر بی‌خطری وجود ندارد. برخی از مهم‌ترین مواد مخدر خطرناک عبارتند از: پاپرها: برخی افراد برای تقویت رابطه جنسی و آسان‌تر کردن رابطه مقعدی استفاده از پاپرها می‌کنند. عوارض جانبی این ماده شامل اکسیژن خون پایین و مرگ است. ماده‌ی مخدر تجاوز جنسی خرما: برخی افراد برای افزایش لذت خود از مواد مخدر استفاده می‌کنند، اما دلیل مصرف برخی دیگر، کاهش مقاومت و تسهیل اجبار جنسی است. این شامل موادی مانند روهیپنول و GHB است. در این حین، فرد به طور کامل نمی‌فهمد که چه اتفاقی در حال وقوع است. محرک‌ها: داروهای محرک مانند مت آمفتامین، داروهای ADHD و کوکائین می‌توانند باعث مشکلات قلبی و مرگ ناگهانی شوند. آن‌ها همچنین ممکن است رفتار پرخاشگرانه را افزایش دهند و خطر تجاوز جنسی را زیاد کنند. الکل: الکل بر قضاوت و مقاومت فرد تأثیر می‌گذارد، اما از آنجایی که مصرف آن در بسیاری از جوامع رایج است، اغلب به عنوان یک ماده مخدر شناخته نمی‌شود. الکل می‌تواند بر تصمیم‌گیری جنسی تأثیر بگذارد و ممکن است در تجاوز جنسی نقش داشته باشد. مواد افیونی: اپیوئیدها عامل اصلی اورداز هستند. این شامل مواد افیونی غیرقانونی مانند هروئین و مسکن‌های مخدر است. احتمال اوردوز در افرادی که از مواد افیونی استفاده می‌کنند، به ویژه در آن‌هایی که دوز مصرف بالایی دارند، زیاد است.  مواد افیونی همچنین می‌توانند رفتار فرد را تغییر داده و رضایت جنسی را دشوار کنند. علائم اختلال مصرف مواد برخی از علائم اختلالات مصرف مواد عبارتند از: ادامه مصرف مواد مخدر یا الکل با وجود پیامدهای منفی احساس وابستگی جسمی یا عاطفی به مواد مخدر یا الکل فرد با وجود تلاش‌های مکرر، قادر به ترک نیست و شکست می‌خورد. هنگامی که فرد سعی می‌کند مصرف را متوقف کند، علائم فیزیکی دارد استفاده از الکل یا مواد مخدر برای داشتن یک احساس طبیعی نیاز به دوزهای تدریجی بالاتر به مرور زمان وجود مشکلات بهداشتی، حقوقی، روابط و تحصیلی اختلالات مصرف مواد یک مشکل پزشکی است، نه یک شکست اخلاقی یا شخصی. فرد مبتلا به اختلال مصرف، به ترکیبی از درمان پزشکی برای مدیریت علائم ترک و حمایت روانشناختی برای ایجاد مهارت مقابله با هوس، نیاز دارد. درمان ممکن است شامل ترکیبی از روان‌درمانی، سم‌زدایی، دارو و مراقبت‌های پزشکی باشد. کسانی هم هستند که از مواد مخدر برای داشتن رابطه جنسی بهتر استفاده می‌کنند. در این شرایط، مراجعه به متخصص سلامت باروری - جنسی، می‌تواند به شناسایی علت اصلی مشکل و بهبود تجربه جنسی کمک کند. منبع دکتر زهره کشاورزپزشک متخصص سلامت باروری - فلوشیپ پزشکی جنسیعضو هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی

در اینترنت و شبکه‌های اجتماعی انبوهی از اطلاعات نادرست و حتی آسیب‌زننده بین کاربران دست به دست می‌شود و این خطر در مسائل سلامت جنسی و سلامت باروری بسیار برجسته‌تر از دیگر موضوعات است. مثلا ویدیوهایی در شبکه‌های اجتماعی و اینستاگرام منتشر می‌شود که در آنها گفته می‌شود استفاده از سیر، ماست و دیگر راهکارهای خانگی می‌تواند به درمان عفونت‌های واژن کمک کند. یا برای مثال گفته می‌شود با کمک فلان بخور می‌توان به درمان عفونت قارچی این ناحیه کمک کرد. این‌ها یکی از مهم‌ترین مطالب گمراه‌کننده‌ای‌ هستند که می‌توانند به قیمت سلامت باروری شما تمام شوند. عدم درمان صحیح عفونت‌های واژن چه خطراتی به همراه دارد؟بهتر است با برخی از مهمترین عوارض عفونت درمان نشده آشنا شویم: ۱- وقتی عفونت به درستی درمان نشود، به مخاط واژن آسیب جدی وارد می‌شود و سیستم ایمنی این ناحیه دچار مشکل خواهد شد. در نتیجه شما مستعد ابتلا به دیگر عفونت‌ها خواهید بود. ۲- عفونت‌ می‌تواند به دیگر مناطق از جمله لوله‌های فالوپ و رحم گسترش پیدا کرده و سبب بروز آبسه شده و حتی ایجاد نازایی دائم کند. ۳- در صورت وجود عفونت و بارداری، امکان زایمان زودرس، کاهش وزن کودک، اندومتریوز و دیگر عوارض جدی افزایش قابل توجهی پیدا می‌کنند. بنابراین با وجود چنین خطرات جدی، در صورت بروز عفونت واژینال، راهکار شما ساده و شفاف است: باید به پزشک مراجعه کنید و برای آن دارو مصرف کنید. ضمن اینکه داروها باید با دقت و «به صورت کامل» مصرف شوند تا عفونت به کاملا برطرف گردد. حتی گاهی اوقات هم نیاز است که بعد از بهبود، جهت اطمینان از برطرف شدن عفونت به پزشک مراجعه کرده و در صورت لزوم آزمایش بدهید. باز هم تاکید می‌کنیم که عدم درمان صحیح عفونت واژن می‌تواند عوارض جانبی بسیاری جدی به همراه داشته و لطفا به هیچ راهکار غیرعلمی متفرقه توجه نکنید.   دکتر زهره کشاورزپزشک متخصص سلامت باروری - فلوشیپ پزشکی جنسیعضو هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی

همه می‌دانیم که ورزش برای سلامت مفید است. اما آیا می‌‌دانید که سلامت جنسی و سلامت باروری شما هم به ورزش منظم بستگی دارد؟ یکی از دلایل مهمش این است که ورزش با افزایش ضربان قلب، سبب افزایش جریان خون در بدن می‌شود و همزمان در اندام‌های جنسی هم خون بیشتری به‌گردش در می‌آید. این افزایش جریان خون، به ارتقای سلامت اندام‌های جنسی کمک می‌کند و سبب می‌شود در رابطه جنسی هم رضایت بیشتری ایجاد شود. چندین پژوهش مختلف نشان داده که مردانی که مرتب ورزش می‌کنند، نُعوظ بهتری دارند و خانم‌هایی که ورزشکار هستند، دارای میل جنسی بیشتری بوده و در رابطه جنسی هم در مقایسه با دیگران، لذت و اُرگاسم بیشتری تجربه می‌کنند. علاوه بر این نشان داده شده که ورزش با افزایش استقامت سبب می‌شود که زوج‌های بتوانند رابطه جنسی طولانی‌تری تجربه کنند و باعث افزایش هورمون تستوسترون نیز می‌گردد. در کنار آن نشان داده شده که ورزش در خانم‌ها بعد از دوران زادبس (یائسگی) هم سبب افزایش میل جنسی می‌شود. اهمیت قابل توجه ورزش در تقویت عضلات کف لگن: یکی دیگر از دلایل اهمیت ورزش و به‌ویژه در خانم‌ها این است که سبب تقویت عضلات کف لگن می‌شود و این از دو زاویه، اهمیت کلیدی دارد: ۱- قوی بودن عضلات این ناحیه سبب می‌شود که در رابطه جنسی عملکرد بهتری وجود داشته باشد و لذت بیشتری هم تجربه شود. ۲- وجود عضلات قدرتمند در لگن سبب می‌شود که سلامت باروری بیشتری داشته و دوران بارداری و زایمان بهتری داشته باشید و احتمال بروز عوارض جانبی بارداری را نیز کمتر می‌کند. ضمن اینکه بعد از زایمان هم عضلات این ناحیه نقش مهمی در بازگشت به حالت عادی پیش از بارداری ایفا می‌کنند. بنابراین ورزش منظم را هیچ‌وقت فراموش نکنید و در خانم‌ها بهتر است همیشه بخشی از تمرین‌ها به تقویت عضلات ناحیه لگن اختصاص پیدا کند.   دکتر زهره کشاورزپزشک متخصص سلامت باروری - فلوشیپ پزشکی جنسیعضو هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی منبع